Ik zit in een bus die maar door Schakwijk bijft cirkelen. Flats, lelijke platte huizen en nog meer flats. Elke keer als de deuren van de bus opengaan komt er een stoot kou naar binnen. En het regent, van die sliertige regen die alles vies maakt. De bus ruikt naar eten in plastic tasjes en natte jas. Maar ik denk alleen maar: geweldige plek, dat Schalkwijk! Geweldige school ook, die montessorischool. En, het allergeweldigst: allemaal rotkinderen daar. Zie je wel dat ik niet de enige ben!
Ontboezemingen
Goed, we hebben mijn nieuwe boek, Nooit meer lief, waardig de wereld in geschopt. Met heel veel taart, heel veel bloemen en een spetterende berg ontboezemingen van de allereerste zestig lezers. Die ga ik de komende dagen op de openingspagina van mijn site plaatsen, hou die dus in de gaten.
In (bijna) ieder kind schuilt wel een rotkind. Net zoals er in ieder kind ook een held schuilt. Ik dacht het altijd al maar nu weet ik het zeker. En voor al die kinderen is er nu Nooit meer lief.
Het blijft gek om je verhaal als echt boek te zien. Dat went niet, ook niet al is het je twaalfde. Eerst is het van jou en misschien van een paar heel goede vrienden die meelezen. En dan, plotseling, zie je jan en alleman ermee vandoor gaan en moet je maar hopen dat ze zien wat jij ziet, dat ze kijken zoals jij zelf kijkt.
Ik drink nog maar een laatste glas champagne, de nacht is allang begonnen. Dag lief raar boek van me, daar ga je!
