Je moet nooit terug gaan naar de plek van de misdaad.
Toch is dat precies wat ik donderdag ga doen. Ik ga naar een plek die ik dertig jaar lang gemeden heb, naar mensen die ik dacht nooit meer te zullen zien.
Nooit meer lief
HET IS GEEN AUTOBIOGRAFIE. Ik zeg het nog maar eens heel duidelijk. Nooit meer lief, dat deze week in de winkels komt, is een verhaal over een rotkind-zonder-reden. Een meisje dat liegt, steelt en pest, terwijl het toch verder een heel keurig en goed opgevoed meisje is. Oké, misschien lijkt ze een klein beetje op mij – soms. Ze heeft vriendinnen die ik ook had en ze gaat naar mijn oude basisschool in Schalkwijk, een tamelijk ingewikkelde nieuwbouwwijk van Haarlem.
En daarom zei iemand: ‘Als je dat boek nou eens lanceert met een rotkindles, op precies diezelfde school. Zou dat nou niet spannend zijn?’
NEE, dacht ik, het schrijven was al spannend genoeg. En wordt het dan niet helemaal ingewikkeld met het wel/niet autobiografische van dit verhaal?
Maar ja, ik heb het allemaal al eens opgeschreven in Vrij Nederland (zie elders op deze site): dit kan zomaar een boek zijn dat niemand gaat kopen. Terwijl ik juist zo graag wil dat kinderen het lezen, juist dit boek. Dus ik mailde met de directeur van mijn oude school: ‘Misschien een heel slecht idee, maar…’ Hij vond het meteen geweldig.
Dus nu ga ik het doen. Terug naar Schalkwijk, terug naar het vriendelijke ghetto van mijn jeugd. Ik vind het nu al eng.
