‘ We willen geen sinterklaasles!’
Daar sta ik dan met mijn pepernoten en mijn zelfverzonnen workshop ‘ sinterklaasverhalen en -gedichten schrijven’, ergens ver in het zuiden van Nederland. Om kwart voor zes opgestaan, klappertandend door de sneeuw geglibberd, alles keurig besproken met de lokale bibliotheek, mijn eigen sinterklaasboek erbij als fijne inspiratie…. willen ze niet!
Een hekel aan boeken
Het begint er al mee dat dit soort boekingen via veel schijven verlopen. Schrijvers School Samenleving komt eraan te pas, de bibliotheek, en de school natuurlijk maar die spreek ik eigenlijk nooit vantevoren. Zodat het kan gebeuren dat ik pas 1 minuut voor de les hoor dat dit een school is voor speciaal onderwijs. Twee klassen zitten dwars door elkaar, in de gymzaal in een gloednieuw leeshoekje, zonder stoelen, zonder schoolbord, zonder digibord, zonder pen en papier. En dan ook nog eens kinderen die stuk voor stuk verklaren een enorme hekel te hebben aan boeken. ' Omdat lezen en schrijven ze over het algemeen zeer moeilijk af gaat' verklaart de juf vriendelijk. Maar ja, hoe kan ik zo nou een schrijfworkshop geven?
Om tijd te winnen begin ik maar eens met de meegebrachte pepernoten uit te delen. En dan, gelukkig, lossen de kinderen het zelf op. 'Dat boek daar – daar willen we wel een les over'. Ik kijk op, ze wijzen naar Nooit meer lief waar ik net kort iets over heb verteld. Zodat ik even later plotseling uit mijn nieuwe rotboek zit voor te lezen. En het wonder gebeurt: niemand wiebelt meer, of vecht of gilt of kukelt van zijn kussentje. Je kunt een speld horen vallen!
En aan het eind van de les besluit de juf, onder luid gejuich, dat de klas het boek aan sinterklaas gaat vragen.
‘ We willen geen sinterklaasles!’
Daar sta ik dan met mijn pepernoten en mijn zelfverzonnen workshop ‘ sinterklaasverhalen en -gedichten schrijven’, ergens ver in het zuiden van Nederland. Om kwart voor zes opgestaan, klappertandend door de sneeuw geglibberd, alles keurig besproken met de lokale bibliotheek, mijn eigen sinterklaasboek erbij als fijne inspiratie…. willen ze niet!
Hellup
Morgen vlieg ik weer naar Spanje, met een koffer vol pepernoten. Blij, omdat ik zoveel kinderen ben tegengekomen die op hun beurt blij zijn met Nooit meer lief.
Toch hoor ik ook andere geluiden. Een vriendin mailt vreselijk in verwarring te zijn. ' Onder het lezen dacht ik HELLUP. Zo erg, zo heftig. Dit ga ik echt niet aan mijn nichtje van negen geven! Wat moet zij ermee?!'
En daar denk ik dan op mijn beurt weer over na, zometeen in het vliegtuig.
