‘Dus hij heet Santa Claus en hij woont niet in Lapland maar in… Spanje? En nu is hij met een boot gegaan naar… Nederland? En omdat hij dus nu daar is, vieren jullie hier in Spanje vandaag zijn aankomst eh… daar, en zetten jullie kinderen een schoen bij de schoorsteen… hier? En die ‘zwarte hulpjes’ die dus uit Spanje komen maar nu in Nederland zijn, die komen dan dus ineens weer hier terug om iets in die schoentjes te gooien???’
Enigszins verbijsterd staren onze buren ons aan. Gelukkig is het in het universum van Dunya allemaal geen enkel probleem. Heerlijk: een zevenjarig kind dat nog vol overgave gelooft – en niemand om haar uit de droom te halen!
Babypiet
Met het fanatisme van de expat hebben we ons op sinterklaas gestort. Het huis ruikt naar verse pepernoten, de sinterklaasplaat ligt klaar, net als het boek van Charlotte Dematons. Ruim op tijd zitten de meiden voor de tv. Ik drentel eromheen en probeer mijn tranen in te slikken. Dit heb ik van mijn moeder, dat huilen om kinderen en optochten. Die drumbands! Die haperende tv-camera de hele tijd! Die grote mensen verkleed als cadeautjes, die dansjes, die burgemeester die zo dapper meedoet… Zelfs Chaia raakt in de ban van Dieuwertje en de vreemde bewegende zak die een babypiet blijkt te zijn. Keihard en schaamteloos zingen we de liedjes mee en Dunya blijft maar zingen en springen en zo blij zijn op de bank. Ik mis alleen…
Gelukkig, daar is ze al, aan de telefoon. ‘Kijken jullie ook?’ roept mijn moeder ademloos. ‘Die babypiet he? Dat is me wat! En vanavond mogen we onze schoen zetten, hebben jullie dat gehoord?’ Alleen ik hoor de trilling in haar stem. Het heerlijk avondje kan nu al niet meer stuk.
‘Dus hij heet Santa Claus en hij woont niet in Lapland maar in… Spanje? En nu is hij met een boot gegaan naar… Nederland? En omdat hij dus nu daar is, vieren jullie hier in Spanje vandaag zijn aankomst eh… daar, en zetten jullie kinderen een schoen bij de schoorsteen… hier? En die ‘zwarte hulpjes’ die dus uit Spanje komen maar nu in Nederland zijn, die komen dan dus ineens weer hier terug om iets in die schoentjes te gooien???’
Enigszins verbijsterd staren onze buren ons aan. Gelukkig is het in het universum van Dunya allemaal geen enkel probleem. Heerlijk: een zevenjarig kind dat nog vol overgave gelooft – en niemand om haar uit de droom te halen!
Sinterklaasactie!
Wie op 5 december een boek van mij cadeau geeft, krijgt daar GRATIS een persoonlijk gedicht bij.
Stuur een mailtje naar annavanpraag@hotmail.com, met daarin:
– Welk boek je geeft en aan wie
– Waarom juist dit boek en wat dat met het kind te maken heeft
– Wat je verder nog graag in het gedicht wilt hebben (hoe persoonlijker, hoe beter).
En binnen 48 uur heb je een toepasselijk gedicht in je postvak!
Hieronder een algemeen gedicht bij 'Nooit meer lief':
Als kleine meisjes groter worden
de vlechtjes uit hun haar
dan wordt hun pop een spelcomputer
en hun ouders de sigaar
Die krijgen dan een grote mond
wanneer het haar niet zint.
De ouders kijken angstig rond:
Is dit ons lieve kind?
Ooit was ze schattig en zo zoet
en waren wij de baas
Nu roept ze ik ben NOOIT MEER LIEF
Ach help ons sinterklaas….
