‘Mama! Waar heb je mijn spullen gelaten? Ze lagen gewoon hier op de bank klaar voor school. Hoezo ikzelf? Hoezo rotzooi? Jezus, het is al zestien over acht. Dunya, opzij nou, je staat weer eens enorm in de weg, zo missen we de bus nog. Waar is nou…? Mamaaaaa!’
Chaia
Chaia heeft het temperament van een wild paard. En ook de gevoeligheid. Zo hadden we van de week nog te maken met een hevige huilbui omdat ik had gezegd dat we niet aan Sint Maarten deden. Ik bedoel, ze is bijna twaalf. En Ilco is weg, ik ga toch niet in mijn eentje met snoepjes bij het hek staan? Plus, ze woont nu in Spanje, niemand kent Sint Maarten hier. Die snoepjes komen straks wel weer bij Driekoningen.
Maar Chaia was ontroostbaar. Dikke droevige tranen die maar niet ophielden. Zodat ik uiteindelijk toch nog overhaast snoeppakketjes stond te knutselen en een heuse Sint Maartenquiz in elkaar draaide om er toch nog wat allure aan te geven. En, het moet gezegd, Chaia zat te stralen. Ze zei wel twintig keer: ‘Leuk is het, he mam?’
‘Mama! Waar heb je mijn spullen gelaten? Ze lagen gewoon hier op de bank klaar voor school. Hoezo ikzelf? Hoezo rotzooi? Jezus, het is al zestien over acht. Dunya, opzij nou, je staat weer eens enorm in de weg, zo missen we de bus nog. Waar is nou…? Mamaaaaa!’
Invulling
Maar puberale ochtendstress is niet speciaal gebonden aan Nederland – hoewel het leven in Amsterdam zeker drie keer zo snel ging als hier. Misschien verschilt alleen de invulling ervan.
Want als ik Chaia toesnauw dat haar boeken, haar gymkleren, haar computer, haar broodtrommel allemaal keurig klaarliggen, roept ze woest: ‘Daar gaat het niet om. Ik zoek mijn waaier!’
‘Je wát?’
‘Mijn waaier. Mijn juf vermoordt me. Hoe kan ik nou naar dansles zonder waaier?’
