Veel gasten deze maand in Villa Africa. Uit Barcelona, Amsterdam. Vlotte types, met uitdagende banen die door de hele wereld reizen. Leuke vrouwen ook, met laarzen en lippenstift die soepel en vaak het woord ‘conncectie’ of ‘connection’ rondstrooien (veel MasterPeace-gasten, vandaar). Ik bekijk mezelf door hun ogen: iemand die de hele dag achter de computer zit. ’s Ochtends voor de zon over de berg komt en alles nog koud en donker is. ’s Middags als de zon boven de olijven staat en de gasten flinke, gezonde wandelingen maken en over de wereldvrede praten. En ’s avonds, als de kinderen naar bed zijn, de afwas gedaan en buiten weer alles zwart, de gasten met een wijntje en een goed boek bij het vuur… dan zit ik weer achter diezelfde uncoole laptop (ooit gratis gekregen bij een telefoon) . Tot ik begin te bibberen van vermoeidheid.
Satelliet
Hoe onthechter ik word, hoe meer ik schrijf. En dan bedoel ik niet weer dat hele half Spanje/half Nederland/half wereldreiziger verhaal, maar ook: de disconnectie met het wereldse. Oké, ik ben graag in Madrid, Granada, Amsterdam. Maar daar schrijf ik geen letter. Dat doe ik pas als ik weer op mijn berg zit. De-connected. Natuurlijk, de satelliet op de Parapanda geeft ons de wereld op een schermpje, het is allang niet meer zo als toen we hier net woonden en een journaliste tegen me zei: ‘We hebben weer ruimte voor een interview met je, want Michael Jackson ligt inmiddels lang en breed onder de groene zoden.’ En dat Ilco en ik elkaar toen verbijsterd aankeken: wat? Michael Jackson dood? Dat was dus voor de satelliet. Ik zie wat er gebeurt, overal, en dat komt soms keihard binnen. Zonder ruis, misschien bedoel ik dat. Zonder collega’s, vergaderingen, files, reistijd. Zonder schoolpleinen. Zonder premiereparties, zonder uitverkoop. Is dat fijn? Voor sommigen misschien, als idee. In de ogen van de connection-types zie ik ook iets van afschuw, bij de gedachte alleen al.
Veel gasten deze maand in Villa Africa. Uit Barcelona, Amsterdam. Vlotte types, met uitdagende banen die door de hele wereld reizen. Leuke vrouwen ook, met laarzen en lippenstift die soepel en vaak het woord ‘conncectie’ of ‘connection’ rondstrooien (veel MasterPeace-gasten, vandaar). Ik bekijk mezelf door hun ogen: iemand die de hele dag achter de computer zit. ’s Ochtends voor de zon over de berg komt en alles nog koud en donker is. ’s Middags als de zon boven de olijven staat en de gasten flinke, gezonde wandelingen maken en over de wereldvrede praten. En ’s avonds, als de kinderen naar bed zijn, de afwas gedaan en buiten weer alles zwart, de gasten met een wijntje en een goed boek bij het vuur… dan zit ik weer achter diezelfde uncoole laptop (ooit gratis gekregen bij een telefoon) . Tot ik begin te bibberen van vermoeidheid.
Maar ik schrijf dus.
Terwijl de kinderen naar school zijn en Ilco zich sufskypet en zijn volgende reizen naar Cairo en Amsterdam uitstippelt. Ik en mijn verhalen, mijn verhalen en ik. We kunnen niet zonder elkaar, nog geen dag.
