To delight and console. Dat is volgens schrijver Philip Pullman de functie van literatuur. Boeken om het leven te vieren, of juist om je ermee te verzoenen. Ik zit nu kennelijk op dat tweede spoor. Nooit meer lief was een heftig boek, maar het boek waar ik nu alweer maanden mee bezig ben, is zo mogelijk nog donkerder. ‘Angstaanjagend’ roept de uitgever blij in de verkoopbrochure.
Onder de flonkerlichtjes van de kerstboom schrijf ik de zwartste teksten en terwijl ik groot vlees braad voor vijftien mensen been ik in gedachten mijn nieuwste verhaal nog verder uit
Weblog
Als je zulke dingen schrijft moet je het verder wel een beetje licht houden om je heen. Daarom ga ik juist appelflappen bakken met de meisjes en trek ik op oud en nieuw een rode onderboek aan. Want dat moet in Spanje: met een rode onderbroek het nieuwe jaar in, dat brengt geluk. En die onderbroek moet je ook nog eens niet zelf kopen maar cadeau krijgen. Daarom zie je nu overal in de tuttige klerenwinkeltjes van Montefrio wuft kerstrood ondergoed, voor mannen en vrouwen. ‘Als ik jou nou wat geld geef, als cadeau, koop jij dan voor mij dat ene slipje daar dat geen tanga is?’ zeg ik tegen Bloem. ‘En koop jij dan voor mij die rooie met kerstmannetjes erop?’ reageert ze.
In 2011, als alle gasten weg zijn, de kinderen weer naar school en Ilco op pad voor de vrede, dan blijf ik over met mijn boek en zal ik wat harder moeten zoeken naar lichtpuntjes. Dit bijvoorbeeld: de wetenschap dat jullie er zijn, ergens, die een beetje meeleven door de verhalen op dit weblog te lezen.
To delight and console. Willen we dat niet eigenlijk allemaal? Ik wens het jullie voor het nieuwe jaar. Dat, en dat jullie me blijven lezen. Als dank geef ik jullie allemaal een rode onderbroek. Feliz año nuevo!
