‘Eigenlijk heb jij een diepe, zwarte kant’.
Ik sta te trillen op mijn benen, kan ik nu helemaal nergens meer anoniem rondlopen?! Vorige week nog met de billen bloot als voormalig rotkind in Schalkwijk, steeds weer die vragen naar het autobiografisch gehalte van Nooit meer lief. Vlucht je lekker terug naar Spanje, 2200 kilometer verder, van min vijftien naar plus vijftien… word je alsnog ontmaskerd, gewoon in een lullig winkeltje in Montefrio!
Ham
Voor de garage ben ik gewoon een extranjera in een te mooie jas en ze gaan mijn auto echt niet sneller repareren omdat ik toevallig zes kilometer in de campo woon. Dus moet ik vanochtend verplicht funshoppen in Montefrio tot ze eindelijk eens klaar zijn met demonteren en andere zaken.
Ik zwalk door de dorpsstraat. De overgang met Amsterdam kon bijna niet groter zijn.Weg is sinterklaas, alles is gericht op kerstmis – maar dan op een dappere, haast kinderlijke manier. Zo krijg je bij de beddenwinkel deze maand bij elk nieuw matras een grote ham cadeau. Kom daar maar eens om in Amsterdam! Er is ook ineens een winkel met speciaal kerstsnoep, dat zo zoet is dat je kaken ervan vastkleven. Ik versnel mijn pas, maar kan toch niet voorkomen dat ik weer iets engs en kokosachtigs krijg opgedrongen. En dan die kerststallen bij elke kruidenier! Wat is dat toch in Spanje dat je rond kerst altijd een onverwacht en hevig verlangen krijgt naar een kerststal in je huis? Voor ik het weet sta ik alweer prijzen van diverse jezusjes te vergelijken.
Maar de visboer heeft vandaag verse zeeduiveltjes en de groentenboer de grote kerstdelicatesse: bijzondere paddenstoelen uit de Sierra Nevada. Dus ik ben gelukkig. Argeloos ook.
‘Eigenlijk heb jij een diepe, zwarte kant’.
Ik sta te trillen op mijn benen, kan ik nu helemaal nergens meer anoniem rondlopen?! Vorige week nog met de billen bloot als voormalig rotkind in Schalkwijk, steeds weer die vragen naar het autobiografisch gehalte van Nooit meer lief. Vlucht je lekker terug naar Spanje, 2200 kilometer verder, van min vijftien naar plus vijftien… word je alsnog ontmaskerd, gewoon in een lullig winkeltje in Montefrio!
Dorpsziener
Hij staat ineens voor me in de schoolboekenwinkel: Rufino, de dorpsgek (of misschien is 'dorpsziener'eigenlijk een beter woord). Iedereen is dol op Rufino, met zijn lange haren en zijn altijd lachende gezicht. Rufino, ik heb al eerder over hem geschreven, is een zwerver. Hij schijnt heel rijk te zijn, maar hij leeft op straat. Krijgt koffie in de bar, een broodje bij de bakker, een praatje bij het tankstation. En vandaag komt hij recht op me af.
En dan zegt hij het, zomaar, en met een stralende lach op zijn gezicht. Dat ik heel sensitief ben en een ook diepe gevoelens heb die heel 'obscuro' zijn, donker. Ik zie de man van de schoolboeken geinteresseerd opkijken. Onopvallend begint hij een keurig opgeruimd schapje naast mij opnieuw in te delen.
De ziener gaat verder. Over Ilco heeft hij het, en mijn dochters, die mij allemaal steunen met krachtige energie zodat ik mijn 'missie' kan volbrengen. En dat duistere, dat komt steeds terug.
De man van de boekwinkel rekent zonder commentaar mijn rolletje plakband af, maar als ik uiteindelijk wegga, met raar trillende benen dus, kijkt hij toch anders naar me. Zijn zoon zit bij Bloem in de klas, o help!
De ziener vertelt nog wel meer trouwens. Ook over iemand die ik ken die gauw dood zal gaan. Stel dat het waar is wat hij zegt!
