‘Gaat het wel over?’ vraagt Chaia bezorgd, terwijl ze over mijn schouder naar mijn computer kijkt waar nog net geen stoom uit komt. Om eraan toe te voegen: ‘Echt eng hoe snel je beroemd kunt worden.’
Ja, misschien was ik heel eventjes beroemd, door dat stuk. De hele dag rinkelde de telefoon, radio, tv, ik stond voor het eerst van mijn leven op geenstijl (met 300 reacties) en ook op de Volkskrantsite spetterde de discussie alle kanten op. Mensen vonden mijn verhaal afwisselend geweldig, grappig, onthutsend, afschuwelijk of dom. Ik mopper wel eens op hoe het geloof verankerd is in Spanje, maar Nederland kan er ook wat van.
Liefdesbrieven en verwensingen
De dag begon met een krolse kat en een ziek kind. De ontdekking dat het stuk inderdaad in de krant stond. En een woedende transseksueel. Want tsja, die laatste alinea… het was een grapje, maar ik geloof niet dat er erg veel mensen om moesten lachen. Nadat de transseksueel gesust was, had ik eigenlijk voor niemand meer tijd. Normaal is het geen enkel probleem dat mijn emailadres op mijn website staat, maar nu had ik ernstig behoefte aan een portier. Terwijl ik – nog steeds begeleid door die krolse kat – diverse radioprogramma’s te woord stond, vulde mijn mailbox zich met liefdesbrieven en verwensingen. Gepensioneerde leraren wilden met me trouwen. Pinnige bibliothecaressen vroegen zich af waarom ik indertijd niets had laten horen toen Snuf de hond ontdaan werd van gebebedsteksten. Slimme types betrapten me op drogredenaties. En vrienden die ik al jaren uit het oog had verloren meldden zich plots weer. Met stijgende verbazing las ik de ingewikkelde reli-discussies her en der, waar ik me totaal niet bij thuis voelde. Ik durfde me er al lang niet meer mee te bemoeien (hoewel mijn teksten om de haverklap uit zijn verband werden gerukt) maar gelukkig was er één dappere schrijfster die dat wel deed. Manon Sikkel (van de Izzylove boeken) sprong naast me op de barricaden – en we werden meteen vriendinnen. Strijdmakkers!
‘Gaat het wel over?’ vraagt Chaia bezorgd, terwijl ze over mijn schouder naar mijn computer kijkt waar nog net geen stoom uit komt. Om eraan toe te voegen: ‘Echt eng hoe snel je beroemd kunt worden.’
Ja, misschien was ik heel eventjes beroemd, door dat stuk. De hele dag rinkelde de telefoon, radio, tv, ik stond voor het eerst van mijn leven op geenstijl (met 300 reacties) en ook op de Volkskrantsite spetterde de discussie alle kanten op. Mensen vonden mijn verhaal afwisselend geweldig, grappig, onthutsend, afschuwelijk of dom. Ik mopper wel eens op hoe het geloof verankerd is in Spanje, maar Nederland kan er ook wat van.
Het huilen van de kat
Waar ging het nu allemaal over? Ik heb nog dagen nodig om daarover na te denken en bij te komen van de schok. Maar in de avond viel een belangrijk kwartje. In een radioprogramma had ik een telefonische battle met de baas van de kerk en onderwijssite die mij het Kwaad (ja, dames en heren dat bedoelde ik met een Hoofdletter natuurlijk, zelfs mijn spelling lag onder vuur) had genoemd – en waar het zo’n beetje mee begonnen was allemaal. Na alle commotie was het een verrassend fatsoenlijk gesprek, wat licht bemoeilijkt werd doordat de man mijn boek niet had gelezen. Maar op een gegeven moment hoorde ik hem zeggen: ‘’ Liefde komt niet vanzelf”. Hij bedoelde dit in relatie tot het opvoeden van onze kinderen. En toen dacht ik: STOP! Hier ligt de kern, of in ieder geval een kern van veel misverstanden. Want in mijn universum komt liefde wel degelijk vanzelf. Ik denk graag dat liefde een soort oerbron is in ieder mens (net zoals Kwaad trouwens, maar dat is weer een ander verhaal). En als je dat gelooft, dan kan een mens (en dus ook een kind, want kinderen zijn net mensen) wel wat hebben. Als je daarentegen gelooft dat er niets is om het op te vangen, ja dan valt een boek als Nooit meer lief wel heel hard. Toch? Of startte ik nu weer een nieuwe discussie?
Aldus toch een beetje verlicht ging ik slapen – en lag de rest van de nacht te luisteren naar het huilen van de kat.
