Elke ochtend als de kinderen net vertrokken zijn met de schoolbus, wordt de hemel boven de berg even knalroze. En omdat er een of ander programmaatje in mijn hersens zit dat altijd en overal toepasselijke liedjes spuit, begint er dan onmiddellijk iets in mij te zingen : ’Morgenrood, uw heilig gloeien, heeft ons steeds den dag gebracht.’ Wat vooral nog uren kan blijven hangen is wat daarna komt: ‘Laat uw gloren hope geven, hun die worst’len in den nacht’. En dan moet ik dus altijd bijna huilen. Genant!
Begrafenissen
Snapt iemand waar ik het over heb? Ik voel me reuze bejaard door dit op te schrijven. Morgenrood is namelijk een strijdlied uit de vorige eeuw, dat hoort bij het hartstochtelijk socialisme van mijn grootouders. Niet voor niets werd het gespeeld op al hun begrafenissen. Het is dus wel degelijk van vóór mijn tijd, maar toch raakt het aan iets dat tegelijkertijd tijdloos en voorbij is. Solidariteit. Broederschap. Rode rozen op 1 mei. De heerlijke duidelijkheid van goed en fout. En van schaamteloos samen liedjes zingen, dat je naast elkaar staat met Morgenrood op de lippen en dat het diep van binnen dan ook gaat gloeien.
Ik heb nog wel een tijdje rondgelopen bij de Jonge Socialisten, ben zelfs mee op 'Pinksterkamp' geweest en zing net zo makkelijk de eerste twee coupletten van de Internationale als die van het Wilhelmus. Maar toch waren dat alweer andere tijden, vol van stellingnames en actievoeren en is daar op een of ander manier al de kiem gelegd voor de schaamte waardoor ik nu pas, na jaren, hakkelend durf toe te geven: dat ik altijd zo moet huilen van Morgenrood.
