‘Het is de nachtelijke gewoonte van elke goede moeder om als haar kinderen slapen door hun gemoed te snuffelen en de dingen op te ruimen; de gedachten die overdag hebben rondgezworven worden door haar op hun rechtmatige plek gelegd.’
Dit geweldige citaat komt uit Peter Pan. Wat een heerlijke en geruststellende gedachte: dat je moeder ’s nachts al je onrustige gedachten opruimt! En wat wil ik dat graag bij Chaia, die aan de vooravond van haar verjaardag zeer getroubleerd gaat slapen: ‘Mama, komt er wel iemand op mijn feestje? Heb je niet voor niks al die taarten gebakken – en vinden ze die wel lekker? En als ze komen, zullen ze het weerwolvenspel wel leuk vinden om te doen? En trouwens, je hebt daar minimaal acht personen voor nodig, lukt dat wel?’
Oma
De volgende dag maken we alles in orde voor de ontvangst van een onbekend aantal Spaanse vriendinnen. Want Chaia’s angst is niet helemaal ongegrond: afspraken van kinderen zijn hier vaak onduidelijk. Dan moeten ze ineens op hun demente oma passen, of meehelpen met olijven plukken, of precies op dat moment nieuwe kleren gaan kopen. Sowieso zijn het de ouders die bepalen wat er staat te gebeuren. Heel anders dan in Nederland, waar kinderen eigen agenda’s hebben – die keurig worden nageleefd door hun ouders.
Voor de zekerheid heeft Chaia daarom maar liefst vijftien kinderen uitgenodigd, met papieren uitnodigingen. Twee ervan hebben we ook nog gemaild en van drie heb ik de moeders gebeld. Die gesprekken gaan in de sfeer van: ’Ja hoor, Elena heeft de uitnodiging ontvangen. Ja hoor, ze komt. Ja hoor, ik weet waar het is, je hoeft haar niet op te halen. Prima, tot zaterdag dan …. als we niet iets anders gaan doen.’
‘Het is de nachtelijke gewoonte van elke goede moeder om als haar kinderen slapen door hun gemoed te snuffelen en de dingen op te ruimen; de gedachten die overdag hebben rondgezworven worden door haar op hun rechtmatige plek gelegd.’
Dit geweldige citaat komt uit Peter Pan. Wat een heerlijke en geruststellende gedachte: dat je moeder ’s nachts al je onrustige gedachten opruimt! En wat wil ik dat graag bij Chaia, die aan de vooravond van haar verjaardag zeer getroubleerd gaat slapen: ‘Mama, komt er wel iemand op mijn feestje? Heb je niet voor niks al die taarten gebakken – en vinden ze die wel lekker? En als ze komen, zullen ze het weerwolvenspel wel leuk vinden om te doen? En trouwens, je hebt daar minimaal acht personen voor nodig, lukt dat wel?’
Wolven
Een half uur na de begintijd van het feestje zijn er twee kinderen, de buurmeisjes. Chaia neemt me apart, tranen in haar ogen: ‘Mama, ze komen niet.’ Mijn hart breekt, maar toch zeg ik moederdingen als dat het echt wel goed gaat komen, dat het eigenlijk nu al leuk is, en dat we dan lekker het hele weekend nog taart hebben. ‘Er zijn al twee gasten, ga daar nu maar gauw mee spelen.’
Zelf vlucht ik maar even de keuken in.
En dan – hoera hoera- komen Chaia’s drie beste schoolvriendinnen ineens binnen stappen. Lieve meisjes met hun armen vol cadeautjes. Bloem, Dunya en Ilco springen maar al te graag bij als deelnemers aan het weerwolvenspel. Dus wordt het toch nog een volle tafel en een zeer geanimeerd spel, waarbij de meisjes ook nog eens eten als wolven van onze Nederlandse patat en appeltaart. En Chaia? Die straalt en straalt.
Als ik die avond mijn grote meisje van twaalf nog even ga toestoppen, lacht ze nog steeds. Nee, hier valt vannacht niks op te ruimen. Pfff!
