Daar staat de geitenbuurvrouw voor de deur. Haar ogen dof, haar kleren groezelig. Ongewassen haren in vette slierten. Wat is er gebeurd met deze meisjesachtige vrouw die altijd giechelde?
‘De electriciteit,’ snikt ze, ‘gigantische naheffing die we niet konden betalen. En toen hebben ze ons van de ene dag op de andere afgesloten, midden in de winter.’
Gelukkig is het niet koud. Maar de waterpomp pompt niet en de wasmachine is ontzield – en dat bij een geitenboer met drie zoons. En dan hebben we het nog niet eens over computers, muziek, koelkast, tv – al die vanzelfsprekende dingen.
Ik krimp in elkaar. Is dit ons voorland?
Rafelrand
Ook wij hebben een giga-elektriciteitsschuld. Of eigenlijk de vorige bewoners, maar dat heeft enorm effect op ons. Want ook zij kunnen niet betalen. En elektriciteit die eenmaal is afgesloten, komt maar heel moeizaam terug. Dat zie je aan een andere buurvrouw, paarden-Liz. De heraansluiting van elektriciteit zou ‘zo geregeld’ zijn toen ze haar huis kocht. Inmiddels, zeven jaar verder, leeft ze nog steeds met een duur aggregaat. In hoeveel raadszalen Liz haar zaak niet heeft aangeklaagd, hoeveel brieven ze niet heeft geschreven – dat is niet meer te tellen.
Dus zitten we hier bij ons thuis nu in het stadium van de creatieve oplossingen. Het laatste dat ik heb gehoord is dat de voormalige bewoners onze meter komen doorbranden. Dan krijgen ze een boete, maar dat bedrag is heel wat lager dan dat van de schuld die ze nu hebben.
Dit soort dingen hoort nu eenmaal bij het pionieren in romantische oude boerderijtjes langs de rafelrand van Europa. Dat weet ik heus wel. En Ilco is bezig om dit zo zorgvuldig mogelijk te regelen allemaal, samen met een lieve advocaat. Maar toch. Op dit soort momenten ben ik zó blij dat ik een man heb die het positivisme zo’n beetje heeft uitgevonden.
Want ikzelf kan alleen maar als verlamd naar die meter kijken die gezellig naast mijn eettafel hangt en denken: doorbranden? Doorbranden?? ?
