Wat is ‘strippen?’ vraagt Dunya in de overvolle trein, vol beige dames op de terugweg van de huishoudbeurs.
‘Nou…’ begin ik, in de veronderstelling dat haar oudere zussen het wel niet zullen weten.
‘Dat je voor een groep mensen langzaam al je kleren uittrekt,’ zegt Bloem meteen, ‘ook je onderbroek’.
‘En daar ga je dan mee zwaaien.’ Chaia doet het voor.
Ik zie langzaam een grote grijns over Dunya’s gezicht trekken. ‘Ik zou dat wel eens…’ begint ze.
Witte nivea
Goed, ik ben dus met mijn schattige meisjes een paar dagen in het verdorven Amsterdam. En nu zitten we in de trein naar Arnhem, omringd door al die huishouddames, die Dunya pepermuntjes voeren en babbelen over het heerlijke dagje uit dat ze achter de rug hebben.
Maar dan gebeurt het. Er komt een of andere dikke Indo reclamenicht binnen (ik denk tenminste dat hij in de reclame zit want op een gegeven moment roept hij uit: 'daar valt me ineens de ideale slagzin in voor Douwe Egberts' – op een toon zoals iemand anders zegt wat hij vanavond gaat eten). De reclamenicht gaat zitten, omringd door bewonderende accountmeisjes en gaat, misschien daardoor, steeds harder praten. Het galmt door de coupé.
Verhalen over een spectaculaire male stripper die uit de taart kwam en dat iedereen he-le-maal gek werd.
Over een nacht dat ze met zijn allen na een of andere shoot een treincoupé hadden afgehuurd die ze vol zetten met wijn, kaarsen en Franse kazen. 'Maar die trein reed nooit weg. En vonden wij dat erg? Nee, natuurlijk niet, we hadden wel iets anders te doen die nacht.'
Over 'de grootste lesbo van Eindhoven die haar ultieme heteromoment beleefde' toen ze in een of andere club een van de dansers mocht komen insmeren 'met witte nivea'.
Wat is ‘strippen?’ vraagt Dunya in de overvolle trein, vol beige dames op de terugweg van de huishoudbeurs.
‘Nou…’ begin ik, in de veronderstelling dat haar oudere zussen het wel niet zullen weten.
‘Dat je voor een groep mensen langzaam al je kleren uittrekt,’ zegt Bloem meteen, ‘ook je onderbroek’.
‘En daar ga je dan mee zwaaien.’ Chaia doet het voor.
Ik zie langzaam een grote grijns over Dunya’s gezicht trekken. ‘Ik zou dat wel eens…’ begint ze.
Schadelijk
In Utrecht moet de reclamenicht de trein uit. Terwijl hij langs mijn dochters loopt gooit hij er nog even een verhaal uit over een heel jong meisje dat hij kent en dat zo heerlijk stout is.
'Maar die is toch nog heel jong?' vraagt een van de accountmeisjes toch wel een beetje geschokt.
'O ja? Ze gaat anders bij iedereen op schoot zitten, ook bij mij.'
'Dat is toch schattig?'
'… En dat dan rustig zonder kleren, hahaha!' brult de reclamenicht.
Er valt een doodse stilte als hij eindelijk de coupé uit is. De huishouddames lezen stug in hun huishoudkrantjes. En ik vraag me lichtelijk bezorgd af af hoe schadelijk dit treinritje is voor mijn drie plattelandsmeisjes.
Die overigens de slappe lach hebben.
