In Egypte wonen veel vrienden van Ilco. Met hen heeft hij Dance4Life georganiseerd en nu is het hoofdkantoor van MasterPeace in Cairo. Ik ben een paar keer mee geweest, De jongens zien er stuk voor stuk uit als jarenvijftig-studenten, met een bril en keurig haar en hoffelijke manieren. De meisjes -met en zonder hoofddoek- zijn echt aardig, zoals de kleine May die ons uitnodigde bij haar familie in een klein dorp waar we zoveel aten dat we nog dagen vol zaten. Afrikaanse gastvrijheid.
Dit zijn dus van die ‘ facebook jongeren’ die nu de revolutie zouden hebben ontketend. En het klopt, ze zijn erg actief op facebook en snappen niet alleen alles van politiek, maar ook van nieuwe media.
Een keer had May op haar status geschreven ‘ Waiting to exhale’. Dat viel me toen op, het klonk zo frivool voor zo’n lief meisje. Of ze soms verliefd was vroeg ik, maar ze haastte zich om het te ontkennen: ze had het gewoon heel druk.
Maar nu moet ik er vaak aan terugdenken. Nu we de beelden zien van de miljoenendemonstratie, van die enorme schreeuw om vrijheid en van Mubarak die maar niet weggaat en het zo steeds gevaarlijker maakt.
Nu houden wij allemaal onze adem in.
Vliegtuig
Weg zijn onze vrienden. Van facebook gewist door een of andere big brother waarvan ik niet wist dat ie bestond. Dat kan dus zomaar, internet afsnijden van een heel volk?
Ja dus, sinds de revolutie uitbrak is alle contact verbroken. Ilco en ik hebben voortdurend BBC World en Al Jazeera aan staan, proberen alles te volgen via internet twitter en youtube. In elke goedbespraakte jongen zie ik Momen of Mohammed, in elk dapper meisje May. Ze lijken nu al bevrijd, alsof ze inderdaad jaren hebben gewacht om vrij adem te kunnen halen. Zoals wanneer je na de grote stad ineens in de berglucht staat en almaar je longen vol zuigt.
Maar we zijn er nog niet. Mubarak is echt een soort grandfather from hell met zijn ' ik trek me hier niks van aan' – act. Het is te danken aan de ongelooflijke zelfbeheersing en aardigheid van al die jongeren dat het nog niet echt vreselijk uit de hand is gelopen daar. En wie weet hoe het morgen zal zijn?
Hou vol, wil je roepen, jullie zijn moedig, we steunen jullie. Alles komt vast goed,
Bij alles wat ik doe, zijn de Egyptische vrienden in mijn gedachten. Als ik rusteloos rondloop op mijn berg in Montefrio. Redden ze het? In het vliegtuig naar Nederland waar ik even wat scholen ga bezoeken. Hebben ze nog wel te eten? En nu, in de koude aankomsthal van reusachtig Schiphol waar gratis wifi blijkt te zijn en ik snel even naar de NRC-site surf. Leven ze nog?
Nu moet ik het dus eigenlijk zelf op mijn status zetten. Wating to exhale.
