Spaanse dorpsfeesten hebben geen hoog Fellini-gehalte. Denk koude feesthal, denk TL-licht, denk slechte geluidinstallaties. En toch is juist hier de romantiek soms plotseling en onverwacht hevig aanwezig.
Ongepast
Op vrouwendag haalde Montefrio zowaar het nationale nieuws met de actie: ‘paella para ella’. Vijfhonderd kilo rijst in een pan zo groot als een zwembad werd paella voor het hele dorp. En het waren de mannen die het maakten deze keer. De directeur van de middelbare school, de baas van de guardia civil, de wethouder. Het was, zoals ze vol trots aan de verslaggeefster vertelden ‘hun allerleerste paella.‘ Te vergelijken met je eerste communie of je eerste zoen. Oude dametjes kwamen keuren en ja, het was goed.
Dus daar stonden we allemaal paella te eten van plastic bordjes in die grote koude feesthal, die voor de gelegenheid was versierd met kindertekeningen van vrouwen die iets belangrijks deden zoals autorijden. En Chaia danste met haar vriendinnen de sevillana op een net iets te hoog podium. De dansjuf zelf (een zigeunerin op stiletto’s) stond er woest voor mee te dansen en de moeders gooiden met rode anjers. Die was ik helaas vergeten, maar ik was wel gepast trots en ongepast jaloers (ik wil ook zo’n rok! En ook zo kunnen dansen!)
Verschrompeld
Maar de grootste ontroering zat aan het einde van de feestdag. Dat was namelijk de bruidsjurken-act – en ook die werd uitgezonden door TV Espana. Jonge vrouwen, meisjes soms nog, die een modeshow gaven, gekleed in de bruidsjurk van hun oma. Geen idee wat dat precies met vrouwendag te maken had, maar het gebeurde in diepe ernst: kleine verschrompelde vrouwtjes die over dat podium paradeerden, elk met een blozend bruidje in een beetje verschoten jurk aan hun zijde. In dat Tl-licht dus.
Zelden duidelijker de vergankelijkheid van de dingen gezien. Tranen met tuiten.
