Ik ben ontroerd door de voorstelling ‘Koppig‘ van de muzikant, de jongleur en het trapezemeisje. Met mijn boek Wraak van de stier heeft het niet zo heel erg veel meer te maken, of toch? Iets in de sfeer is wonderbaarlijk hetzelfde.
En dan is er natuurlijk het lied.
Spionnen
Inmiddels ben ik weer terug in Montefrio, waar het (ja, lees het maar met leedvermaak) koud is. Ik zit bij het haardvuur te schrijven. Toen ik vannacht eindelijk weer op de berg kwam (vanuit Groningen via Weeze, dat is bij Venlo en dan naar Duitsland!), moest ik eerst nog samen met Ilco alle meegebrachte paaseitjes verstoppen – wat we in serene stilte en bijna zakelijk (zeer ervaren natuurlijk na meer dan tien jaar) volbrachten. Toen pas kon ik eindelijk weer eens slapen.
En nu?
Vossenjacht is gelanceerd, ik heb mijn best gedaan, nu is het afwachten wat ermee gaat gebeuren. Willen jullie een beetje mijn spionnen zijn? Kijken of het er mooi bij ligt in de winkel? Het mij vertellen als je er ergens een recensie over ziet, ook een slechte (brrrr…)? Zelf ben ik meestal zo’n beetje de laatste die erachter komt hier in Spanje.
Tijdreizen
Het is altijd een soort tijdreizen tussen Nederland en Amsterdam. Van een werelds, vol en supersociaal bestaan terug naar de essentie. Nog allemaal flarden in mijn hoofd. Zoals die circusvoorstelling dus. Ik had daarvoor een lied geschreven met de titel ‘Morgen zal alles anders zijn’. Daar hadden ze zulke mooie muziek bij gemaakt, en ze zongen het zo innig. Ik heb er nog steeds een beetje kippenvel van.
