Ineens lees ik weer overal van die stukjes over de schijnvriendschappen van bijvoorbeeld facebook en hoe verslavend en hoe zonde van je tijd.
Laat ik er dan tegenover zetten: ik ben er dol op. Neem nou dit spectaculaire cadeautje dat ik anders nooit had gekregen …
Softporno
Ik heb virtuele vrienden (vv’s) via facebook en, vooral, via dit weblog. Dat weet ik omdat ik van jullie ook met enige regelmaat mailtjes krijg (nog heel even en dan wordt het weblog interactief trouwens, dan kan het ook hier). Veel van die vrienden heb ik nooit ontmoet. Soms wel, dan materialiseren ze ineens in mijn wereld, komen bijvoorbeeld zomaar in Montefrio logeren. Maar de meesten zou ik op staat zo voorbij lopen.
Terwijl ik op facebook tegelijkertijd de wonderbaarlijkste dingen met ze meemaak. Neem ‘Lancelot Rondetafel’, geen idee wie het is, maar dankzij hem kan mijn dag zomaar beginnen met deze tekst ‘Ik zie hoe je, loom van de slaap nog, van het bed opstaat en bloot door de kamer loopt. Hoe je op de pot zit, een hand in je haar gehaakt. Ik zie hoe je naakt voor de spiegel staat, een wenkbrauw optrekt, je tong uitsteekt. Ik zie de aandacht die je hebt voor de kleren die je langzaam aantrekt en weer uittrekt. Ik kijk toe hoe je jezelf telkens weer heruitvindt, en het ontroert me mateloos…’ Softporno bij de ochtendkoffie!
Of de fotografe uit Ibiza, ook nooit ontmoet, die verrast met een foto van drie fraai getaoueerde bloemetjes ‘voor elk kind één’. O ja, en voor het geval we het nog niet gezien hadden, die tattoo bevindt zich ‘op mijn vulva’. Dat staat dan zomaar tussen al die eerste tandjes die andere trotse moeders publiceren (meer dan je zou denken) en naast al die personen (ook meer dan je zou denken) die de week steevast beginnen met een somber ‘weer maandag’ en afsluiten met een variant op ‘thank god it’s friday’. Fascinerend.
Er was er zelfs een keer eentje die zijn eigen zelfmoord aankondigde – gelukkig belde een van zijn vv’s toen razendsnel een echte ambulance. Waar gebeurd – en van minuut tot minuut te volgen op facebook
Uitnodiging
Ik verwacht niet dat mijn vv’s, als het erop aankomt, om mijn ziekbed staan (stel je voor…), maar dat hoeft ook niet. Schrijven is toch al een autistisch beroep en schrijven op een berg in Spanje al helemaal. Mijn vv’s voldoen perfect aan de drang om af en toe weg te kunnen zappen van mijn eigen gedachten.
En nu heb ik dus via een van hen een wel heel spectaculaire uitnodiging gekregen. Of ik nog dit jaar een een aantal workshops wil komen geven in het buitenland. Niet in Frankfurt of Antwerpen ofzo, maar in (of all places)…. Rwanda! En daar moet ik dus, heel ouderwets, met een echt vliegtuig naar toe. Naar Rwanda. Ongelooflijk, maar waar.
