Als ik dit niet opschrijf kan ik echt niet gaan slapen. Dit is echt zo eng!
Heb ik net Dexter zitten kijken – alleen. Is ook al niet fijn. Doe ik toch een beetje zenuwachtig alle lichten uit… zie ik een soort slang.
Ik herkende hem meteen. Het was de mega-duizendpoot, het beest waar alle Spaanse moeders hun kinderen voor waarschuwen: heel erg giftig. Heel erg groot ook, echt meer een slang maar dan dus met al die wriemelpoten. Deed me denken aan die keer in Latijns Amerika met die tarantula in de douche, alleen riep ik toen mijn man erbij. Die was er nu dus niet en dat beest was -snel!- op weg naar Bloems slaapkamer.
Dus ik pakte achtereenvolgens een blik (zonder stoffer), een houtblok, nog een houtblok en uiteindelijk een ware Dexter-messenset. Maar hij ging niet dood! Erger nog: ik maakte stukjes van hem en al die stukjes gingen alle kanten op, nog steeds heel snel op al die duizend poten. En je weet dus niet welk stukje dat erge gif heeft, misschien wel allemaal.
Ik geloof dat ik het nu onder controle heb. Maar -en dat is misschien wel het engste- ik weet het niet zeker. Wriemelt er nog ergens iets onder een houtblok uit? Is een zo’n stukje misschien onder de bank gekropen?
En nu? Moet ik blijven wachten? Heel hard naar mijn bedje rennen (maar mijn bloedjes van kinderen dan)? Wat zouden jullie doen, als je mij was?
5 reacties op “Eng!”
Brrr… dat slachten lijkt me eng. Ik zou er een omgekeerde emmer opzetten en dan daarop die zware houtblokken.
De volgende dag de buurvrouw vragen hoe zij die engerds uitschakelt… Sterkte in je Spaanse jungle!
‘Ergens op gaan staan, zo hoog mogelijk.’ Dat leert de juf op Dunya’s school haar kinderen als ze er een tegenkomen, hoor ik net.
platspuiten. Niet erg milieuvriendelijk maar volgens mij wel erg effectief bij duizend wriemelende stukjes
Lieve Anna,
Ik ken die beesten van toen ik in 1974 (!) in Indonesie was en er een in de badcel zag . De bediende kwam met een ketel kokend water en goot die over hem uit. Hij zei ook dat ze heel giftig zijn. Dus ik kan me je afgrijzen voorstellen. Trouwens: toen ik in Indonesie aankwam keek ik onder elk bed en in elke kast om te zien of er geen SLANGEN waren, want dat was mijn grote angst.Zelfs midden in Jakarta keek ik onder hotelbedden!
Dan te weten dat we 4 jaar geleden zonder angst in het Ecuadoriaanse oerwoud hebben gekampeerd! Sommige angsten word je blijkbaar de baas.
Terwijl jij dan zo’n spannend avontuur maakte waren ilco en ik dus heerlijk aan het eten in Zandvoort……..