Ik ben alleen thuis met Dunya en heb deze middag al honderd keer ingevuld: van schrijven tot zonnen, tot die stapel kapotte kinderkleren repareren (mensen die mij kennen gaan nu heel hard lachen) en nou eens eindelijk die sociale verzekeringsbank-uitschrijving regelen (nog meer gelach).
Maar dan staat ineens mijn zevenjarige dochter voor me. ‘Mama mag ik een filmpje kijken?’
‘Nu? Nee, het is veel te mooi weer.’
‘Wil jij dan met mij spelen?’
En in een moment van… nou ja laten we het liefde noemen… zeg ik: ‘Weet je wat: ik ben je playdate vanmiddag, en jij mag kiezen wat we gaan doen.’
Indiantentooi
Ik herinner me nog de …. goed, laten we het verbazing noemen… toen ik vroeger in Durgerdam een kind bij een vriendje ging ophalen en de moeder opendeed in indianentenue, compleet met verentooi en pijl en boog. Ze mompelde iets van ‘Zo leuk gespeeld, samen met de kinderen.’
Daar zul je mij niet snel op betrappen.
Maar Dunya heeft iets megalomaans dus vijf minuten later hangt mijn nieuwe middagprogramma op de ijskast geplakt: ‘1. met de boederij, 2. koekjes bakken, 3. met de poppen.’
Dat is te overzien. Denk ik nog.
Maar ja, dit is Dunya. Een poppenfamilie (ik: ‘laten we er vijf mee naar buiten nemen’) bestaat bij haar op zijn minst uit vijftien (Dunya: ‘tien dan’) en eindigt met dat je met twintig poppen een feestje zit te vieren. En bij dat feestje moeten natuurlijk slingers aan de waslijn, die eerst moeten worden geknipt en gekleurd, en taarten op tafel (bij voorkeur gebakken in een bakblik uit de keuken met echte bloem en suiker en o ja, veel zand), om maar niet te spreken van de zestien keer twee cadeautjes die ook allemaal moeten worden ingepakt. En snoep. En chips. En een grabbelton natuurlijk.
Feesthoedje
Familie-opstellingen in een slagveld. Dat is een tamelijk adequate samenvatting van mijn middag.
Het zou grappig zijn als dit verhaal zou eindigen met iemand die langskwam en mij zou aantreffen met bloem in mijn haar, lijm aan mijn vingers en een feesthoedje op.
Maar voordat dat kan gebeuren steekt de wind op. Alle cadeautjes tuimelen over de patio en de slingers scheuren van de waslijn.
Dunya kijkt opzij: ‘Mam…?’
Ik knik opgelucht. ‘Filmpje kijken?’
2 reacties op “Familie-opstellingen”
Wat gaaf dat je dat kunt, zo meegaan in haar spel! Ik was zelf altijd meer van het “spelen faciliteren” zal ik maar zeggen. Meedoen: mij niet gezien want ik wilde liever lezen of koffiedrinken met de buuf (die moeder was van dochters hartsvriendin). Prachtig om te lezen hoe creatief Dunya is, en hoe mateloos in haar enthousiasme.
Klinkt als een rumoerige middag, goed om te lezen dat je zoveel doet met Dunya, het ziet ernaar uit dat jullie en prima band hebben.