Missing persons

Kan een mens van de radar verdwijnen? Wij waren in Afrika een tijdje (per ongeluk) uitgeschreven, toen bestonden we dus even niet. Maar voor wie wat moeite deed (zoals de strenge ambtenaren van de schoolinspectie), waren mijn weblog en dus waar we uithingen zo op internet te vinden.
Je zou denken dat iedereen wel op een of andere manier te linken of te googlen is. Maar nee dus, ik ben  best veel mensen van vroeger helemaal kwijt.

Vriendjes

Wat is er bijvoorbeeld geworden van Simon, mijn allereerste vriendje? Ik herinner me vooral dat hij niet kon zoenen, zou dat nog goed gekomen zijn vraag je je wel eens af op een onbewaakt moment. Ooit is mijn zus hem nog eens tegengekomen en bij die gelegenheid is hij haar meer dan innig om de hals gevallen. ‘Wat geweldig om je weer te zien!’ Mijn zus was zo gegeneerd dat ze hem niet uit de droom durfde te helpen, dus hij zal nu wel denken dat ik kort haar heb en modelachtig slank ben geworden.
Of Henk met de rode haren, met wie ik van ons beider ouders niet samen in een tent op het landje mocht slapen, hoe zou hij er nu uitzien? (er was helemaal niks tussen ons, maar na dit verbod zijn we elkaar nog jarenlang schichtig blijven ontwijken). Eén ding is zeker: mij vindt hij niet want op mijn achttiende heb ik mijn naam veranderd (ha, een heuse ontboezeming op het weblog! En nee, ik zeg het niet).

Moslima

Nooit meer lief bleek een onverwachte manier om oude bekenden terug te vinden. Het boek speelt op mijn oude basisschool en sommige hoofdpersonen bestaan echt. Ouave, die zo lief was dat ze wel van mij met haar echte naam in het boek mocht, bleek nu een gesluierde moslima te zijn met vijf kinderen. Marijke, die ik voor de zekerheid maar wel een andere naam had gegeven, was inmiddels bibliothecaresse om de hoek van de school. Ze nam het gelukkig sportief op, maar ik schrok enorm toen ze me op een dag zomaar uit het niets opbelde. ‘Wat? Wie? Eh, mag ik je zo even terugbellen?’
En nu, door het volgende grote boek dat ik schrijf, moet ik steeds denken aan mijn oude buurmeisje Laura. Jarenlang deden wij alles samen, daarna hadden we jarenlang ruzie – en nu is ze dood. Tenminste, dat gerucht ging. Maar het gekke is: ik kan het niet vinden op internet, haar naam niet en ook niet die van haar familie (ze had vier zussen en een broer). Niet eens bij de opstelling van een of ander amateur-hockeyteam, of de notulen van een moderne (want via internet communicerende) ouderraad van een school.  Niet bij afbeeldingen, niet bij schoolbank, niks.
Dat kan dus nog steeds: gewoon verdwijnen.