Nee we eten geen varkensoortjes

‘Dus jullie eten helemaal niet elke dag varkensoortjes? En Dunya loopt niet de hele tijd op haar laarsjes door het bloed van de slacht te banjeren?’
Ik geloof dat ik wat recht te zetten heb. Dat ik ons leven hier wat ruiger heb voorgesteld dan het eigenlijk is.

Overal emmertjes

Onze gasten komen veel te laat. ‘Bij de bushalte de camino rural naar boven, de berg op’  heb ik gezegd. Maar: ‘Dat is asfalt, dat kan het niet zijn.’  Dus nemen ze met hun kleine huurautootje het eerstvolgende zandpad, doorwaden rivieren, breken bijna hun assen over enorme keien. Klopt dit wel? De kinderen hebben zo hun twijfels. ‘Dan moeten Bloem, Chaia en Dunya elke ochtend wel een enorm eind naar beneden lopen voor de schoolbus.’  Maar de moeder, trouwe lezeres van het weblog, weet wel beter. ‘Ja, ze zitten helemaal alleen boven op een eenzame berg. Nog even jongens. Ik ga nu met mijn linkerwiel door dat middenspoor proberen te rijden, nee je hoeft niet uit te stappen, nog niet.’
Pas als ze de berg naast ons helemaal bedwongen hebben, besluiten ze te keren en toch maar die asfaltweg te proberen. En ja, dan ben je dus in een minuut bij ons huis. Eenmaal binnen kijkt Nellieke verbaasd om zich heen. ‘Het is helemaal af! Ik dacht dat er overal emmertjes zouden staan tegen het lekkende dak. Geen pannen meer over voor het kerstdiner, zo was het toch?’

Afrika

Ilco is boos op me. ‘Jij ook altijd met je dichterlijke vrijheid.’
Maar echt, ik ben me van geen kwaad bewust. Ilco heeft een talent voor het  vergeten van de mindere momenten, ik leg ze juist onder een vergrootglas. Want als je alles nuanceert, blijft er geen verhaal meer over. Toch? Schrijven is de waarheid liegen. Ik weet niet meer wie dat zei – en ik kan het ook niet opzoeken want het internet ligt eruit door de bliksem. ‘Toch nog een beetje Afrika’  probeer ik. En Ilco moppert: ‘ Voor het eerst ja, voor het eerst!‘  Wat ook niet waar is.