Chaia is sterker dan een paard

Vandaag zag ik het weer, eindelijk: die felle Chaia-blik. Ze kan zo mooi kijken, zo dwars door alles heen. Maar al die tijd in het ziekenhuis keek ze vooral wazig. Of niet. Of bang.

De eerste 48 uur zijn voorbij en er zijn geen bloedingen meer. Dat is heel goed nieuws. Gisteren mocht Chaia al van de intensive care af, maar, hoewel Ilco (die nog steeds de hele tijd bij haar is) vond dat het geweldig ging, was ikzelf nog steeds bang. Omdat ze koorts kreeg. Omdat ze weer terug moest aan de hartbewaking. Om nog wel wat dingen, maar vooral: om die blik. Dat deed me griezelig veel denken aan die andere keer dat ze zo ziek was: met malaria in Ghana. ‘Waarom heb ik altijd de erge dingen mama?‘ vroeg ze. Het is een onmogelijke vraag, maar aan de andere kant: ze heeft dus ook een geweldige beschermengel op haar schoudertje zitten. En heel praktisch: ze had ook een cap en een bodyprotector, die heel veel erger hebben voorkomen. Geweldige dokters in een ziekenhuis waar de zusters haar de hele tijd knuffelen en ze voor Ilco zonder te vragen een maaltijd en een bed neerzetten. En tenslotte: ze is klein maar taai, onze Chaia. Minstens zo sterk als Pippi Langkous. Die kan een paard optillen. Maar Chaia kan eronder vandaan kruipen, wie doet haar dat na?

Slangen

Vanmorgen was ik op de velden waar Chaia altijd met de paarden rijdt. ik zag haar voor me: intens gelukkig, keihard galopperend, vrij. Als ik haar heel veel uren later ophaal, heeft ze altijd de galop nog in haar ogen. Ik verlangde zo vreselijk naar het moment dat ik haar daar weer zo zou zien, dat ik er de hele weg naar het ziekenhuis van moest huilen.
Toen ik terugreed, wist ik het zeker: dat moment gaat komen. Niet meteen, maar dat is niet erg. En nu zag ik op de weg zeker vijf grote slangen. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Heel soms zie je er hier wel eens eentje, maar vijf? Het leek me een krachtig symbool.