La Bloem en haar zus

Daar reed ik, die normaal autorijden haat, gelukkig en trots van Granada naar Montefrio met mijn lieve Chaia achterin en Ilco naast me.
Zo’n eenwoordgevoel. Samen! Thuis! Hoera!

Ondertussen raast het leven verder.
Het zal jullie ontgaan zijn maar dit weekend is het grote dorpsfeest van Montefrio. En Bloem mag voor het eerst op een caroza, dat zijn versierde huifkarren die door het dorp rijden met vrouwen in prachtige flamencojurken erop. Bloem heeft een jurk aan die is gemaakt door de oma van haar beste vriendin Zori. Een perzikroze flamencojurk, die op een geweldige manier vastlegt wat ze is: geen kind meer en nog net geen vrouw. Het is werkelijk de prilste, zuiverste jurk die je kunt bedenken.
Het hele gebeuren is als een communie of een bruiloft. Vanmorgen gingen de vrouwen van Bloems caroza al heel vroeg samen naar de kapper, die het haar opmaakte met bijpassende flamencokammen en bloemen. Daarna reden ze urenlang rond door het dorp om zich aan iedereen te laten zien. ‘La Bloem is de mooiste,’  zei iedereen. Ikzelf was toen in het ziekenhuis, maar zo is het mij verteld. En de hele nacht is er nu nog feria, de dorpskermis, en gaan ze zwieren (hoezo gescheurde enkelband?) en flaneren onder de gekleurde lichtjes.

Stilte

‘Ga jij maar,’  zei ik tegen Ilco. Die had erg veel zin in een feest en de botsautootjes en de danstent. En in Bloem! Dus bleef ik achter met een gebutste Chaia. Niet alleen doet alles in haar lichaam nu pijn (haar ribben, haar gewrichten), ook dringt ineens door dat ze de feria mist, haar dansoptreden, haar eigen flamencojurk. Dat ze alle fijne dingen waar ze zo van houdt voorlopig niet mag: dansen, paardrijden, trampolinespringen. Ik voerde haar soep als een baby, legde haar op de bank onder zachte lakentjes en al snikkend vielen haar ogen dicht.
Ik zag haar slapen, diep en helend. Thuis.
Op de veranda in de hete namidagzon dronk ik vervolgens een hele fles wijn op. In mijn eentje, na ongeveer een week niks gegeten te hebben. In diepe stilte, want de hele vallei is nu dansen op feria. Dank je wel, zei ik, al wist ik niet precies tegen wie. Maar ik zei het in alle overtuiging. Af en toe liep ik naar binnen om te kijken en ja, ze ademde nog steeds.
En daarna moest ik natuurlijk vreselijk overgeven. Maar dat was niet erg.