Piemelaar

Laten we het hebben over de Piemelaar. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb enorm behoefte aan iets lichts. De naarheid van het leven kan me zo plotseling en heftig buiten westen slaan. Terwijl het eigenlijk heel goed gaat nu.

De Piemelaar is verweg de engste knuffel die ik ooit heb gezien. Heel harig, ik verdenk hem altijd van vlooien en bedbugs, niet lekker zacht en hij kijkt ook nog eens onaardig. Hoewel ik laatst pas zag dat hij ogen had. Want wat je vooral ziet zijn allemaal rare uitsteeksels, vandaar zijn naam.
Maar goed, Chaia is dol op de Piemelaar, want ze heeft hem gekregen van haar allerliefste Nederlandse vriendinnetje Blume. Dus hoe vaak ik hem ook stiekem uit haar bed zet, ik vind hem altijd weer bij haar hoofdkussen terug. En nu was ik gezellige spulletjes aan het zoeken om die ziekenhuiskamer wat op te vrolijken en kwam Bloem met de Piemelaar aanzetten. Dus daar ligt hij nu naast Chaia. Een tenenkrommende cliniclown heeft zijn hartslag al gecontroleerd, hij is volop aanwezig.

Chaia wil zo graag naar huis om daar verder aan te sterken. Maar vanmorgen kreeg ze het zoveelste uitstel-bericht. Er zit nog teveel vocht in dat lijfje, ze moet zeker nog twee dagen blijven. De dokter en zijn gevolg (het is een universitair ziekenhuis) waren de kamer al aan het verlaten, toen Chaia van pure teleurstelling keihard begon te huilen. Onmiddellijk rende iedereen terug naar binnen. Je zag dat ze hadden geleerd dat afleiding van het kind in zo’n geval het beste is. Dus ze grepen het eerste dat binnen handbereik was… precies. ‘Como se llama?’  Hoe heet deze knuffel dan, vroegen ze liefdevol. ‘Piemelaar,’  snikte Chaia in het Nederlands. De vier dokters en de twee zusters gaven elkaar de knuffel door. ‘Pie-me-laar’  herhaalden ze allemaal ernstig. Zodat Chaia toch weer heel hard begon te lachen en de dokters, trots, ook. Al  ‘Piemelaar‘  roepend verlieten ze de kamer.

PS Ik kreeg de foto niet groter, maar als je heel goed kijkt zie je hem naast haar liggen (die vieze bruine vlek, dat is ‘m).