Twister

Mam, mag Chaia Twister met ons doen?’
Soms kunnen kinderen zo onnozel zijn. Van alle spelletjes die we hebben komt Dunya precies aanzetten met dat waarbij je je in de moeilijkste bochten moet wringen. Lekker Twister spelen met gekneusde ribben en een milt die steekt bij elke draai.
‘Ik heb op school gezegd dat je niet meer doodgaat,’  zegt ze ook nog vrolijk tegen Chaia – om daarna naar haar drumstel te lopen en keihard te gaan drummen.
‘Zal ik een lekker bedje voor je maken?’  fluister ik tegen Chaia. ‘Ergens weg van deze drukte?’
Waarop ze me kattig toesnauwt: ‘Jezus mam, doe toch niet zo klef!’

Banaal

Hoe banaal is alles alweer. Ineens zie ik de restjes eten van de conferentie in de koelkast schimmelen en de verdroogde kersen vol vliegjes op de tafel. Ondertussen wil Chaia dan weer sap, dan weer soep, dan weer vla. Dat kan je hier niet zomaar kopen, dus sta ik voortdurend in pannetjes te roeren in de hete keuken (vijfendertig graden maar ik ben nog steeds niet in die zwembadstoelen beland).  Chaia eet niks echt op, maar ik maak toch alles. Want ach, ze is nog zo mager en slapjes. Ik zou haar het liefst in een doosje willen doen totdat ze weer helemaal beter is. Maar zelf wil ze natuurlijk alweer kijken bij de paarden, naar het verjaardagsfeest van haar vriendin, naar school zelfs. ‘Met zelfgebakken koekjes, mama. En wil jij er dan bijblijven voor als ik moe word?‘

Groene koffer

Eigenlijk zou ik naar Nederland gaan deze week. En misschien moet ik dat gewoon ook doen. Lekker even een andere hersenhelft aanzetten, twintig graden in temperatuur zakken en, vooral, mijn vriendinnen omhelzen die al deze dagen zo dichtbij en tegelijkertijd zo ver zijn geweest. ‘Ga nou maar,‘  zegt Ilco, ‘ik ben er toch?’
Ja, ik doe het. Ik gooi al het oude eten in de vuilnsizak, stift mijn lippen en pak mijn groene koffer die altijd klaarstaat.
Nu al zin in die eenzame kop capuccino straks bij de Starbucks op Malaga Airport.