BH (Blad voor de Huisvrouw)

Voor mij ligt, wonderlijk uit zijn (nee háár) context gehaald, het tijdschrift Margriet – er stond een recensie in van Nooit meer lief. Die recensie heb je in één seconde gelezen, maar voorin staan de brieven van lezers (nee, lezeressen) en als ik die zie word ik bevangen door een enorme nostalgie. Het is er nog! Het is er allemaal nog!

Huiselijk drama en kleine heroiek

De Margriet was het tijdschrift van mijn grootje. Natuurlijk las ze het NRC (‘de’ krant), de Varagids, het Novib-bulletin, alle humanistische blaadjes en de belangrijke Literatuur van haar leesclub . Maar de Margriet (waarop ze zich pas abonneerde nadat mijn serieuze grootvader doodging) was haar eigen gezellige dingetje, haar theevriendin. En als ik daar kwam, las ik het ook. Stapels en stapels. En soms kreeg ik zo’n stapel mee naar huis en dan las mijn moeder ze ook en daarna de overbuurvrouw want zo ging dat toen.
Mijn favoriete rubriek was ‘Goud voor uw brief’.  Eerlijke verhalen uit het leven van de Margrietlezeres, juweeltjes van huiselijk drama en kleine heroiek. Verhalen in de sfeer van ‘Wij hebben het niet cadeau gekregen in het leven. Na een goed huwelijk overleed mijn man en daarna kreeg mijn dochter een droevige depressie. Maar gelukkig was daar altijd de buurvrouw met haar appeltaart op de juiste momenten. Moest er een wasje gedaan, een pakje opgehaald of alleen maar een luisterend oor geboden – dan stond ze er gewoon, altijd weer. En altijd met die appeltaart. Tranen met tuiten heb ik vergoten boven die taarten van haar. Inmiddels ben ik hertrouwd en is ook mijn dochter aan de beterende hand. Maar nu is de buurvrouw zelf ongeneeslijk ziek. Ik weet dat ik  haar leed niet kan wegnemen, nog met geen honderd appeltaarten, maar dit wil ik graag zeggen: Lydia, bedankt voor alles. Ik zal nooit meer een appeltaart eten zonder aan jouw liefde te denken.’

Halssieraad

Ik verslond die verhalen en ik herschreef ze eindeloos. Ergens moet ik nog een stapel oude BH’s hebben (het Blad voor de Huisvrouw, mijn eigen versie van de Margriet) vol met dit soort geschiedenisjes. Zo begon dus eigenlijk mijn schrijfcarrière: met het kopieren van de Margriet, iets dat ik jaren heb volgehouden. Inmiddels is dat natuurlijk ook alweer dertig jaar geleden. Maar wat blijkt? Het bestaat nog steeds. Je krijgt geen gouden tientje meer voor je brief en in plaats daarvan een griezelig lelijk ‘gouden halssieraad ontworpen door een kunstenares’ maar de Margriet leunt nog steeds zwaar op de brievenrubriek. En ook zijn de verhalen nog precies hetzelfde! Huiselijk drama en kleine heroiek. ‘Als ik toen niet precies rode anjers had willen kopen voor mijn oma, had ik nooit de man ontmoet die nu al vijftien jaar mijn echtgenoot is’.  ‘Zijn ziekte bracht ons samen’.  ‘Mijn kleindochter maakt goed wat haar moeder me nooit heeft kunnen zeggen’.  De voorbeelden verzin ik ter plekke, maar, geloof me, het is echt waar. En dat dertig jaar later! Dat wil dus zeggen dat de meisjes van toen net als hun moeders gouden brieven naar de Margriet sturen. Zo geruststellend! Als dat geen bakens (gouden bakens) in barre tijden zijn, dan weet ik het ook niet meer.

 (Ha, zal ik dit stukje opsturen naar de Margriet? Wie weet krijg ik dan wel het halssieraad. Het is dat ik nooit goud draag, want anders…)