Meisjes van tien die gillend van plezier aan het koekhappen zijn. Grote jongens van negen die dolblij zijn met hun cadeautje (een gekleurd schaartje) uit de grabbelton. Hoe heerlijk lang kan je hier op de campo kind blijven.
Grachtengordel
Ik herinner me de grachtengordelpartijtjes in Amsterdam nog heel goed. Thema-feestjes deden we, waarvoor ik al weken vantevoren in de weer was. Naar de kinderfeestwinkel voor de nieuwste gadgets en give aways, naar de Hema voor de laatste modekleur slingers en de stippeligste ballonnen, naar de dure bakker voor een speciale themataart, naar de stoffenwinkel, de klerenwinkel, de Kitch Kitchen… Uitnodigingen: speciaal gedrukt met bijpassende foto’s van het jarige kind in themasferen. Op Pippifeesten aten we spaghetti met een schaar en liet ik een vriendin speciale kleren voor de jarige Pippi naaien, voor een prinsessen-te paardfeestje huurde ik een sneeuwwitte pony plus haar baasje die een heuse horse whisperer bleek te zijn, voor een heksenfeestje reden we met een gehuurd busje naar een echte heks in Drente die met de kinderen magische spreuken oefende; en voor een 1001-nachtfeestje (de eindeloze lappen gouden glitterstof en het speciaal aangeschafte zilveren theeservies heb ik nog steeds) kwam er een beroemde buikdanseres aan huis.
Blasé
Nu ik dit opschrijf bekruipt me een soort schaamte. Wat heeft ons dat allemaal veel geld gekost, veel stress ook – en waarom eigenlijk? Ja, omdat de andere feestjes ook zo waren en je iets bijzonders voor je kind wilde (toen we een keer gingen schilderen in het Van Gogh-museum waren er, heel blasé, meerder kinderen die dat al voor de tweede of derde keer deden – dat was wel een domper).
Terwijl nu. Dunya wordt acht en haar zusjes regelen de spelletjes. Eigenlijk een beetje kleuterachtig: koekhappen, waterestafette, stoelendans. Maar alle kindjes uit de buurt (de dag ervoor uitgenodigd) hebben de grootste lol van de wereld. Ze eten appeltaart, worstjes en zelfgemaakte patat en Dunya – in bikinibroekje en met haar nieuwe roze zonnebril koningin van het feest – krijgt boerderijdieren, een theeserviesje en twee nieuwe jurken. Zo simpel. Zo fijn.
5 reacties op “Een heks, een buikdanseres en een paardenfluisteraar”
Heerlijk, dat kindergeluk. Konden de kinderen maar altijd zo blijven en waren alle verjaardagen maar zo. Koekhappen, taart eten en gewoon heel veel lol hebben.
Mijn zoon mag woensdag voor het eerst naar een verjaardagsfeestje (ik geloof dat ik het spannender vind dan hij!) en in januari – als hij vijf wordt – mag ik ook organiseren.
Heerlijk. Jarig zijn en in het centrum van de belangstelling staan.
Van harte gefeliciteerd.
Ada
Doet me denken aan mijn eigen verjaardagfeestjes, vroeger, en die van mijn broer en zusjes (1945-1955), en volgens mij deden we dit ook met jullie (zeventtiger jaren)
Jaaah! Feest van herkenning. Het leukste kinderfeest in Ecuador herinner ik me nog helemaal. Een slagroomtaart waar de jarige met haar neus een kuiltje in mag drukken vóór hij wordt opgegeten(afgekeken van Jip & Janneke) en daarna iedereen op de vloer met stoepkrijt bij elkaar een omtrek laten tekenen.
Zoveel pannekoeken dat er overblijven, die in een zakje mee naar huis gingen voor de rest van de familie, om mee te genieten.
Dat zijn toch wel de fijnste feesten…
Dat komt natuurlijk door de verstoring van die rotregen hier,we compenseren hier voortdurend dat ellendige miezerige armoedige weer… onder de zon is alles simpeler puurder en eenvoudiger, zo verrukkelijk!!!