Toch een heks

Ik vind jou een beetje eng nu,’  zegt Chaia. Dat vind ik zelf eigenlijk ook. Ik heb namelijk net iets heel raars ontdekt: ik heb zonder dat ik het wist de toekomst opgeschreven. Het is uitgekomen – en het is behoorlijk luguber.

Bijgelovig

Nooit schrijven over dat je kind doodgaat. Straks luistert de kosmos nog mee en gebeurt het zomaar echt – kijk maar naar Anna Enquist. Dat soort bijgelovige gedachten heb ik best vaak. Maar nu heb ik dus zelf…
Nee, laat ik anders beginnen. Er komen dit jaar drie nieuwe boeken van mij uit. Eentje daarvan is een jeugdboek dat als het goed is verschijnt in of net na de zomer. Het gaat over twee vriendinnen die in Spanje wonen en meer wil ik er (ander bijgeloof) nog niet over kwijt. Het is een groot en lang project waar ik al een tijd mee bezig ben. Ik kan er alleen maar aan werken als ik alleen ben, geen gasten, kinderen naar school. Dus sloot ik dat boek op 8 juni, vlak voor het gastenseizoen zou losbarsten. Met heel veel moeite, dat wel. Maar meteen daarna werd het heel druk op onze cortijo. En vijf dagen later steigerde het paard Star (waar Chaia bijna nooit op rijdt maar nu wel) en belandde Chaia in het ziekenhuis. Heeft allemaal uitgebreid op het weblog gestaan (sterker nog, nooit zoveel lezers gehad als juist in die week).

Roes

Nu is het eindelijk weer iets rustiger geworden en een beetje zenuwachtig, als was het een liefdesbrief, open ik voor het eerst mijn grote verhaal weer. Een groot deel heb ik in een soort roes geschreven, dat op zich is al fascinerend. En wat lees ik? De hoofdpersoon rijdt op een paard dat Star heet. Het paard steigert. Probeert het meisje te ontwijken. Het meisje raakt toch gewond, heel erg zelfs. En moet met de traumahelicopter naar het ziekenhuis. Kortom: ik lees mijn eigen verleden (dat van mijn dochter) wat op het moment dat ik dat schreef nog toekomst was. Heel bizar, want ik denk (dacht) nooit na over paardenongelukken, was er ook niet bang voor. En ik kan me bovendien niet echt herinneren dat ik dit opschreef. Hoe kan dat? Ik heb het ongeluk van mijn kind voorspeld, misschien had ik het zelfs kunnen voorkomen (‘ga niet op Star rijden, Chaia’)…
‘Bent u een echte heks?’  Dat wordt me vaak gevraagd op scholen, vanwege al die hekserige boeken natuurlijk (Heksenhotel, Heks van de samba) – en, hm, misschien ook wel vanwege mijn heksenneus. Meestal glimlach ik dan een beetje mysterieus en laat achteloos de term ‘fluffbunny’  vallen (= een modeheks, die niet echt is ingewijd). Maar zo fluffy ben ik dus helemaal niet!