Hak af die staart!

Wij hebben hier een oude wilde poes met een halve staart. Geen idee hoe dat zo gekomen is. Maar nu zagen we laatst in het dorp nog zo’n halfstaartpoes. En nog een.

‘Ja, het is weer de tijd van het jaar,’  zegt een Spaans vriendinnetje. ‘Je moet je poezen nu binnenhouden, want de zigeuners hakken ze de staarten af. En die spijkeren ze dan aan de bomen – de staarten, niet de poezen. Ik zag vorig jaar een boom met wel vier stukken staart eraan.’
‘Wat? Maar waarom dan?’
Maar het meisje schudt haar hoofd met de afstandelijke blik die ze hier vaak krijgen als het om zigeuners gaat. Niet over praten, niet mee bemoeien.
Ik heb wel eens gehoord dat zigeuners bang zijn voor slechte geesten (interessant weetje: volgens hen kan ook de ziel van een dode terugkomen als vampier).  Dus hebben ze amuletten en bezweringsrituelen. Is het afhakken van een poezenstaart dat soms ook? Poezen hebben banden met Het Kwaad, dat weet iedereen (daar kwam in de Middeleeuwen de pest van, heb ik wel eens gehoord: er waren uit bijgeloof zoveel katten afgeslacht dat er teveel ratten kwamen).
Maar dat onschuldige staartje? Wat heeft dat er nou mee te maken?

Mannelijke woestheid

Zal ik het gewoon gaan vragen? Op het dorpspleintje hangen altijd wel een paar zigeuners rond: mannen met woeste krullen en gouden kettingen. Hoeden en zonnebrillen. Ze kijken me altijd vrij schaamteloos en doordringend aan, dus er is al een soort contact. Als ik nou gewoon eens op ze afstap…
‘Niet doen hoor mama,’  schrikt mijn dochter, al helemaal besmet door de zigeunerangst.
En nee, ik ben ook al teveel geindoctrineerd merk ik. Misschien is dat kattenstaartenhakken wel een geheim jongensritueel, een soort initiatie. En dan kan het natuurlijk niet dat ik er als buitenstaander zomaar over begin. Straks komen ze ineens mijn berg op stormen met al hun mannelijke woestheid. En voor je het weet spijkeren ze al onze lieve katjes aan de amandelboom, met staart en al!