O heerlijke beta-golven van de stress

Je moet hier geen haast hebben, zeg ik altijd tegen gasten als ik ze meeneem naar het enige groenteboertje van het dorp. En ik wijs ze trots op het ouderwets ambachtelijke, de seizoensgroente, de liefde van de groenteman voor zijn zaak. ‘En kijk eens hoe goedkoop.’
Maar vandaag pas ik niet in mijn eigen plaatje. Helemaal niet zelfs.

Wazigheid

Ik word gek van mezelf en mijn eigen wazigheid. Zo is nu al twee dagen mijn portemonnee kwijt, wat in mijn hoofd iets enorms aan het worden is. Het kan toch niet dat alles gestolen is… dan moet mijn rijbewijs Spaans worden… en al die pasjes weer via Nederland aanvragen en dat kan niet digitaal… en dan moet ik dus…
Met geleend geld uit een kinderspaarpot ga ik naar de groenteboer, die, uiteraard, even mindful is als altijd. Hij laat de ene klant aan een paar perziken ruiken, plukt voor de volgende een handje druiven, sjouwt voor een oud dametje een zak aardappels naar haar auto. En als er een man twijfelt over de acht verschillende tomatensoorten in de winkel, gaat hij rustig naar het magazijn verderop in de straat om nog meer tomaten te zoeken. Ik heb daar écht geen zin in vandaag. Maar als ik zuchtend om me heen kijk op zoek naar medestanders, stuit ik op een haag van omaatjes en dikke huisvrouwen die gezellig meeleven met de keus van de juiste tomaat. Hun sociale hoogtepunt van de dag.

Bitch

Is dit mijn leven? Ik lijk zelf eigenlijk ook wel een demente bejaarde als je telt hoeveel keer ik al onder de matjes van de auto heb gekeken op zoek naar die portemonnee. Zie je, dat komt nou van al die onthaasting. O, wat verlang ik ineens naar de heerlijke betagolven van de stress die maken dat je niet eens tijd hebt om honderd keer de matjes van je auto op te tillen. Of in zo’n winkel hangen. Ik heb toch wel iets anders te doen dan tomaten keuren en perziken besnuffelen, ik moet Belangrijke Boeken schrijven en een Interessant Leven leiden.
‘Wat is de prijs van de sinaasappels vandaag? En van die andere? Zijn ze lekker zoet? Welke geeft meer sap?’
O jee, ik voel een ouderwetse stadse ontploffing aankomen… Toevallig zie ik er vandaag ook heel stads uit met kinky hakken die zelfs voor mijn doen hoog zijn (‘Mam, trap alsjeblieft niet per ongeluk op een van de katjes met die moordwapens’). Misschien komt het daardoor? Maar ik verander ter plekke in een echte Amsterdamse bitch: nog voor ik aan de beurt ben, kijk ik nog eens demonstratief op de klok, zucht overdreven hard… en storm, nagestaard door alle geschrokken omaatjes en de verbijsterde zen-groenteboer, op hoge hakkenbenen de deur uit.