Wondergras

Onze buren zijn begonnen met gras eten.

Heel speciaal gras is het, dat ze bij de dierenwinkel als zaadjes kopen en nu overal rond hun huisje groeit. ‘Er zitten achttien van de twintig benodigde voedingsstoffen in,’  vertellen ze enthousiast als ik ze de berg af zie komen wandelen (zij wonen nog veel hoger dan wij, een berg verder). Dat wandelen hoort er dus ook bij, dat is de detox. En als ze dan thuiskomen plukken ze het gras, stampen het fijn en drinken het op met water. Ook hun geiten en honden leven ervan inmiddels. ‘En ze zijn zo vol energie, ze springen steeds over alle hekken.’ Verder gaat reuma ervan over en voegt hun zoontje er nog enthousiast aan toe dat ‘alle voetballers van FC Barcelona het gebruiken.’ “je weet zeker dat het geen…’  begin ik, maar nee, het is gewoon gezond wondergras en ze hoeven nu nooit meer iets  anders te eten. Zomer en winter, dit gras is er altijd.

Zand met water in een soort hol

Toch zit er iets naars aan. Het gras komt wel op een fijn moment: nu ze eigenlijk failliet zijn. Hun kinderen eten in de noodkantine op school om kosten te besparen en hun elektriciteit is aan het begin van de zomer al afgesloten. Hoe moet dat straks in de winter? ‘We stoken gewoon vuurtjes,‘  zeggen ze. De koelkast was toch al een ‘ geweldige uitvinding’: ‘Zand met water in een soort hol, dat blijft altijd koel.‘  En hun eigen zonne-energiesysteem bestaat uit: ‘een lange zwarte buis waarin het water heerlijk opwarmt.‘ De wasmachine tenslotte is iets met fietspedalen.

Je kunt er om lachen en je kunt er om huilen. Maar op een bepaalde manier is het ook fijn dat er nog plekken zijn in Europa waar je er een rommeltje van kunt maken. Waar je ‘de moed erin houden’  tot kunst  kunt verheffen. Waar je zo overtuigd gras kunt eten (en o wat hoop ik maar dat het echt waar is van die achttien voedingsstoffen).