Wim

‘42.500 euro!‘  sms-t Ilco. Dat hebben ze vannacht bij elkaar gezongen en gespeeld in Haarlem. Voor Wim en tegen kanker. Ik ben blij, natuurlijk, maar hier, ver van de feestelijke euforie, ook ineens weer heel verdrietig.

Wim Rigter is nu zeven jaar dood en daar snap ik nog steeds helemaal niets van. Mannen van nog geen veertig moeten niet dood gaan. Zeker geen mannen die net een klein kindje hebben en ook nog eens verschrikkelijk verliefd zijn. Want dat was Wim. En hij was een van Ilco’s weinige vrienden en daardoor ook een vriend van mij.
Wim was van de muziek en van 3FM dat toen nog Radio 3 heette. Je kon heel erg met hem lachen en slap met hem lullen. Hij was een van de leukste, meest ontspannen radiomakers die ik ken en, zelfs toen zijn ene stemband het al niet meer deed, had hij de lekkerste stem van de wereld. Hij presenteerde de Arbeidsvitaminen toen ik elke ochtend met mijn autootje in de file stond en dat was altijd gezellig. Wim en ik in de regen op de A4.

Elk jaar een verjaardagskaart

Wim is tot het einde ontzettend boos geweest: op de kanker, op God -die dus ook niet kon bestaan volgens hem- en op de vuile truc die het leven hem flikte. Maar hij deed ook de meest geweldige dingen in die laatste maanden. We gingen met zijn vieren eten in een restaurant met twee michelinsterren omdat hij dat altijd nog eens wilde meemaken. Hij kon al geen hap meer door zijn keel krijgen, maar ik herinner me vooral dat we zo ontzettend gelachen hebben. Wim ging ook nog trouwen en ik regelde in 1 dag een echte bruidstaart (‘Mevrouw, dat moet u weken vantevoren door middel van een formulier…’  ‘Die tijd hebben we niet. Hij gaat namelijk nu dood.’  ‘Aha, in dat geval…’) En heel kort voor zijn dood gaf hij een enorm afscheidsfeest op het strand. Vond ik trouwens niet leuk, dat feest. Ik stond maar steeds te huilen, stiekem, want Wim wilde dat we plezier hadden. En al zijn muzikantenvrienden traden op. Een paar dagen later ging hij dood en Ilco was daar bij. Niet vaak mijn man zo verdrietig gezien als toen. En Wims vrouw Monique, die rouwde als een beest. Zijn dochtertje, die er niks van begreep. Tot haar achttiende elk jaar een verjaardagskaart heeft Wim voor haar achtergelaten.

Wim en Jip

Maar vannacht dachten we allemaal aan hem. ‘ Rigter Live’  is een begrip geworden. Al zijn muziekvrienden spelen voor hem, gratis, want de opbrengst is voor de bestrijding van kinderkanker. En dat is mooi en goed – maar voor Wim is het te laat.
Ik hoop dat hij niet meer zo boos is, daarboven. Want ikzelf raak het nooit helemaal kwijt.
Verdomme Wim, ik mis je!