Een wasstraat vol met mannetjes

Ik kan soms zo extreem tegen iets opzien. Deze week was dat de Spaanse autokeuring. Nu is dat ook iets enorm griezeligs.

Al dagen dacht ik: o nee, volgende week itv. Want zo heet dat in Spanje (spreek uit ie-tee-oebe). Alleen al om er te komen is een enorm gedoe: een uur rijden, grotendeels door een labyrintisch industriegebied, waar ik al een paar keer verdwaald ben. En dan kom je bij een enorme loods waar je in moet rijden over een soort lopende band. Het lijkt een beetje op een reuzen-wasstraat maar dan met mannetjes en dat je auto aan alle kanten beklopt, getest en gecontroleerd wordt. Onze auto is oud en taai en als je gaat zeuren is er van alles op aan te merken, vooral veel roest. Maar het is onze lieve Landrover waar we jaren in gewoond en mee gereisd hebben, dus als die wordt afgekeurd, worden we allemaal extreem verdrietig.

Efteling

Gisteren was het zover. Na een lange tocht door de mist (waardoor dat industriegebied helemáál oneindig werd) kwam ik bij de itv. Rijen hier, rijen daar, het leek de Efteling wel maar dan met auto’s. Gelukkig kreeg ik een schattig mannetje toegewezen die dingen zei als: ‘Nou, uw mist-achterlicht doet het niet, maar dat vind ik niet erg.’  En: ‘Uw uitlaat is afgebroken, dus dat moet u straks thuis een beetje bijvijlen.’ Prima,  knikte ik en maakte alvast de vijl-beweging, want dit was ook de ultieme test in Spaans. Op een gegeven moment zat dat mannetje in een diep gat onder de grond tegen de bodem van de auto te tikken en er zo’n beetje aan te schudden, wat raar intiem voelde, want ik zat er zelf nog in, in die auto. We hadden ook walkietalkies om met elkaar te praten en hij riep dingen in mijn oor als: ‘En nu woest aan het stuur draaien. Nog woester. Nog woester! Stop! En nu heel zachtjes remmen… en nu keihard!’ Dat allemaal in plat Andalusisch en ik geloof dat hij al die dingen echt zei want ik draaide aan mijn stuur en remde zo hard ik kon en hij kwam niet onthutst naar boven rennen, wat ik wel steeds verwachtte.

Stickertje

En toen was er nog een fout in de papieren maar dat loste iemand ter plekke op en ik hoefde maar een uurtje te wachten totdat ik het felbegeerde stickertje kreeg: goedgekeurd! Ik hoefde niet eens, zoals vorig jaar, terug te komen voor nog zo’n ronde.
Daarvan werd ik zo blij dat ik op de terugweg, keihard meegillend met de flamenco-radio, alsnog verschrikkelijk verdwaalde in de mist. Maar dat vond ik niet eens erg.