Jopa!

‘Hoe komt u aan uw ideeen?’  Deze vraag, in allerlei vormen, hoor ik het vaakst. Er gaat eigenlijk geen week voorbij zonder die vraag (meestal via de mail). Vandaag bij wijze van antwoord het verslag van een gebeurtenis die zomaar een boek zou kunnen worden.

Ik weet niet hoe dat zit in Nederland, maar de laatste dagen voor de kerstvakantie wordt er hier praktisch geen les meer gegeven op de middelbare school. Heel veel kinderen blijven dan ook thuis om te helpen met de olijfoogst. Het zou leuk zijn als de school dan bijzondere dingen zou organiseren (kerstgala’s! hoor ik maar steeds van Nederlandse kinderen) maar nee. ‘Ik heb nog nooit zoveel stomme films achter elkaar gezien als deze laatste dagen’  zucht Bloem, samen met Chaia een van de zielige kinderen die van hun moeder gewoon naar school moeten, les of geen les. Verveling alom. En toen liep het dus uit de hand.

Kostschool

Het gebeurde in twee huizen, los van elkaar. De ouders zijn hele dagen op de velden, olijven aan het plukken. Daarvoor is hier speciaal een ‘residencia’  naast de school. Daar kunnen de boerenkinderen deze maanden terecht om te eten, en zelfs om te slapen. Een soort kostschool dus.
‘We gaan spijbelen.’  Of in het Spaans: ir de jopa. Ineens was het idee daar, het zoemde door de school. Spaanse scholen gaan op slot gedurende de lessen, dus dat maakte het extra spannend. De kinderen moesten ongezien over de hekken klimmen. En daarna was het nog steeds gevaarlijk. Montefrio is zo klein en alle cafeetjes zijn solidair met de school, daar kom je niet in als spijbelaar. De olijffabriek is ook nog eens pal naast de school, dus nog meer kans om gesnapt te worden. Daarom vluchtten al die kinderen naar die twee lege huizen. Lieve kinderen, stoute kinderen, jonge kinderen, oude kinderen. En wat er toen in die huizen gebeurde kunnen we alleen maar raden. In ieder geval, het had met roken en drank te maken. Want later in de residencia ontstond een waar pandemonium van kotsende en stomdronken kinderen. En ook nog huilende kinderen omdat het huis van hun ouders veranderd was in een enorm slagveld.

Brave boerenkinderen

Hoe komt zo’n hele school collectief in beweging? Wat gebeurde er allemaal in die twee huizen? En hoe kan het met al die doorgaans zo brave boerenkinderen zo snel zo uit de hand lopen? Dat verhaal zou ik wel willen vertellen, een keer. Mijn fantasie heeft het allang overgenomen. Want wat er echt is gebeurd weten we niet omdat mijn eigen dochters er niet bij waren. Niet omdat ze niet durfden, maar omdat ze er bij voorbaat al geen zin in hadden. Zodat Bloem met één ander meisje overbleef in de klas, en de vertwijfelde lerares, die de hele tijd bezig was wegklimmende kinderen van het hek af te sleuren en willekeurige ouders op te bellen, hun sommeerde dan maar samen naar de kroeg tegenover de school te gaan. ‘Zeg maar dat ik heb gezegd dat het mocht.’ Bloem en Laura hadden het vervolgens reuze gezellig met zijn tweetjes. Maar daar zit dan weer niet echt een verhaal in.