Met dit stukje ruïneer ik mijn imago. En ook een beetje dat van Montefrio. Dat is niet zo zoet en liefdevol als ik het vaak schets. En ikzelf ben juist veel te braaf. Eigenlijk gewoon een enorme sukkel.
Er stopt een autootje voor de deur met allemaal officiële logos’ van de provincie erop. Drie mannen, ook al zo officieel gekleed, zeggen dat ze komen ‘voor het gas’. In Montefrio is geen gasleiding, alles gaat nog ouderwets met van die grote gasflessen. En daarvan komen ze nu de kabels controleren, want ‘gasaansluitingen die niet zijn goedgekeurd zijn levensgevaarlijk’. En ja, we lopen hopeloos achter. Op de kabels staan vervaldata die allang verlopen zijn, dat zie ik ook wel, en de afvoerbuis bij Bloems kamer is van een raar soort plastic waar het eigenlijk staal of zoiets moet zijn. En heb ik wel een verplichte gasverzekering?
Gelukkig hebben de mannen het allemaal bij zich, de papieren, de kabels en zelfs de stalen buis, en ze beginnen meteen druk te zagen en te boren. Een uur later is mijn huis weer helemaal op orde. ‘Dat is dan 540 euro.’
Uitbarsting
540 euro??? Dat heb ik helemaal niet in huis. Maar geen nood, de mannen rijden me wel even naar het dorp zodat ik kan pinnen. ‘Maar kunnen jullie dan geen rekening sturen?’ vraag ik ontdaan. Nee, dat kan echt niet want hun baas is streng en al die materialen hebben ze nu gebruikt en moeten worden afgerekend. Helaas is hun eigen pinautomaatje net stuk.
En nu komt het idiote. Want ik wéét dat er iets niet klopt. Maar ik voel me zodanig in de val dat ik het doe: meegaan. Pinnen. Als het eerste beste domme buitenlandse vrouwtje op de Spaanse campo.
Natuurlijk blijkt later dat dit een veelvoorkomende vorm van fraude is. Dat de materialen, inclusief de buis, hooguit een paar tientjes kosten bij elkaar. Dat die verzekering niet verplicht is. Dat ze ondanks al die logo’s niks te maken hebben met de provincie of de gemeente. ‘Dat jij daar intrapt!’ zeggen onze Spaanse vrienden geschokt. Ilco krijgt een voor hem zeldzame woedeuitbarsting over ‘ die gouden buis van jou‘ en ikzelf ga helemaal dood van schaamte.
Autoriteit
Sommige mensen hebben er de oorlog voor nodig, een diepe crisis of iets anders dramatisch. Ik kom er nu al achter: ik ben een onwijze slappeling als het gaat om mannelijke autoriteit. Zwaai met papieren, doe gewichtig, verhef je stem… en, ook al zegt mijn intuitie totaal andere dingen: ik volg.
Goed, heb ik dan nu duur leergeld betaald voor dat inzicht en ga ik eindelijk wijs en volwassen worden? Zelfs dat niet, vrees ik. Want de dag erna staat er weer iemand op mijn patio. Andere man, andere firma (kennelijk is dit de tijd voor dit soort lucratieve zaakjes): ‘Ik kom voor het gas.’ ‘We hebben net…’ val ik uit. ‘Maar heeft u dan ook de juiste certificaten?’ vraagt de man streng. ‘Dat is verplicht: het officiële certificaat van het enige goedgekeurde gas.’
En je gelooft het niet – als ik dit zo opschrijf geloof ik het zelf niet eens- maar even later staat er weer zo’n vreemde man middenin mijn huis hoofdschuddend naar mijn gassituatie te kijken en te zeggen dat ik toch echt…
10 reacties op “De gouden buis”
Ach, ik heb een keer een junk met een lulverhaal aan de deur geld gegeven. Niet omdat ik hem geloofde maar omdat ik erin wilde geloven dat er mensen bestaan die toch niet liegen…nooit meer teruggezien natuurlijk, zo jammer..
jemig, dat je dit zo opschrijft getuigt wel van lef zeg… aan de ene kant is het om je dood te generen maar aan de andere kant heb je een anekdote waar je kleinkinderen nog over zullen praten “onze oma was er zo een die onverschrokken een wereldreis maakte en waar dan ook haar mannetje stond, terwijl ze aan de andere kant een doetje was dat zich door de eerste de beste etc”
Heerlijk. Dank je. ZOooooooo fijn, dit soort verhalen. Ik voelde me vandaag echt de grootste mislukking op aarde maar nu gaat het beter. Niet omdat jij een nog grotere mislukking zou zijn, in het geheel niet, maar juist omdat jij bewijst dat zelfs slimme, eigenzinnige, weldenkende mensen soms nou eenmaal ook af en toe een achilleshiel blijken te hebben. Soit!
Het is natuurlijk balen, Anna, maar je hoeft je niet te schamen, we trappen allemaal af en toe in dit soort dingen. Om je te troosten, je kunt het ook zo zien: ze hebben het knap gespeeld met hun logo’s en officiële kleren en materialen, allemaal heel overtuigend, en het duurde nog een dik uur ook… het was een soort privé-voorstelling (alleen een beetje duur).
Wat ik nu belangrijk vind, is de vraag of ze het wel goed hebben aangesloten, met hun gezaag en geknutsel… Lopen jullie nu geen gevaar? Is ie een beetje betrouwbaar, die gouden buis? 😉
Ach, kopen buizen wordt toch gejat, dan maar een gouden…
Ada
Ik bedoelde dus koperen buizen…
Mijn buurvrouw in Breukelen, die toch ook gestudeerd heeft, liet vorig jaar haar tuintegels reinigen en impregneren door een busjevol Ieren die, zo zeiden ze, toevallig in de buurt waren en nog wat van hun speciale anti-algen spul over hadden van een klus. Vijf jaar garantie! Ze heeft er honderden euro’s voor betaald. Denk je dat ze komen, uit Ierland, als volgend jaar de algen gewoon weer op haar tegels groeien?
Ik heb alleen maar hartelijk gelachen. Niets menselijks is ons vreemd – dat geldt zowel voor jou, als voor Ilco als voor die boeven. . . niet voor mij natuurlijk. . .
je behoort trouwens tot het gezegende deel van de mensheid, dat je zomaar € 540 kan pinnen. . . en er dan na een aantal weken niets meer van merkt. . . net als ik.
ooooh, arme ziel. Zo herkenbaar. hahaha. Het doet mij denken aan die schoorsteenveger die mij zo’n 20 jaar geleden 350 gulden lichter heeft gemaakt toen ik op de Albert Cuyp woonde. “Ja vrouwtje, je bent maor net aan de dood ontsnapt”!!!!
Zo stoer en toch zo goedgelovig. Voor mij siert het je alleen maar.
Maar ik deel de zorgen van Claudia. Is het allemaal wel goed gemaakt nu?
Om weer vrolijk te worden moet je naar de voorstelling Midzomernacht van het Nationaal Toneel gaan. Echt genieten! Dan vergeet je even, heel eventjes, alle zorgen…