Gif

‘Dit is zó erg. Als ik er echt over ga nadenken, moet ik heel hard huilen of overgeven,’  zegt mijn vriendin. Ik snap het, ook ik sta vrolijk champagne te drinken en te lachen alsof er niks is gebeurd. Maar nu, bijna drie dagen later, ontdek ik ineens dat er geen uur voorbij gaat of het schiet toch weer door me heen. En ik dacht nog wel dat ik niet meer zo gauw te choqueren was…

Nee, de uitgeefsoap is nog niet klaar en zodra het kan (ligt natuurlijk heel gevoelig), zal ik het hier allemaal vertellen. Maar er gebeurden nog wel meer dingen.
Omdat ik toch in Nederland was, ging ik naar het theater. Ik heb iets  haat-liefdeachtig met toneel. Dat is eigenlijk wel een ontboezeming voor iemand die zo’n zeven jaar in het theater heeft gewerkt.  Maar als het stom is, vind ik het vaak ook meteen heel erg stom. Een echt mooie voorstelling daarentegen, daar kan geen film of boek tegenop. Het zweet, de tranen, de gelijktijdigheid van maken en kijken, de kwetsbaarheid.
Zo’n soort voorstelling was het. De première van Kust van het RO Theater, geschreven door een Libanese schrijver, Waijdi Mouawad. Een jongen gaat zijn vader begraven in diens geboortegrond en trekt door een land dat nog aan alle kanten oorlog ademt. Onderweg ontmoet hij een bonte stoet kinderen die allemaal hun eigen oorlogsverhaal willen vertellen. Vaak gebruiken ze daar de dode vader voor, die voor even van iedereen de vader is.

Soldaten

Het spel, het toneelbeeld, de beeldschone teksten, het ultieme einde, alles klopt bij deze voorstelling. Maar het gif zit in de verhalen die de oorlogskinderen vertellen.
Echt, ik durf heel veel. Vroeger keek ik expres niet naar films als Shoah, tegenwoordig kan ik dat aan. Een boekenserie als Gone lees ik achter elkaar door, terwijl er gruwelijk en ontluisterend gedood en gemarteld wordt. Over lijken plassende soldaten, allesverwoestende tsunami’s, schietende types in winkelcentra, zelfs mijn kinderen haal ik daarvoor niet meer bij de tv vandaan.
Maar dit.
Dat oorlog zó vreselijk is. De mensen zo walgelijk. En de verwarrende manier waarop dat in jezelf resoneert. Vooral dat, vrees ik. Ik ga niet eens proberen het na te vertellen. Ga zelf maar kijken naar Kust van het RO Theater.  Als je durft.