Hoe gaat het oude vrouw?

Het zijn slome dagen, een beetje wazig en opruimerig. En toen vond ik ineens dat vinyl singletje tussen de platen. Het was een telefoonliedje, helemaal krakend en erg dramatisch, zoals dat hoort met telefoonliedjes.

‘Hey Monique’ heet het lied, ik ken het uit mijn hoofd. Een meisje aan de telefoon met haar vader, die weg is. Weg als in: gescheiden. En die terugkomt! Midden onder dit liedje komt alles weer goed, een wonder. Monique zingt die man gewoon terug door te verklappen dat mama bijna iedere nacht huilt ‘en daar kan ik bijna niet van slapen.’  De vader bedenkt zich geen moment: ‘Als dat werkelijk waar is, kom ik direct naar huis!’ En hij smijt de hoorn op de haak, je verwacht hem als het ware meteen rammelend aan je eigen voordeur.
Telefoonliedjes zijn altijd indringend. En dramatisch. Denk Dokter Bernhard, toch wel de moeder aller telefoonliedjes, dat maakt me altijd aan het huilen: je hoort die lieve dokter Brandsteder en je vertrouwt hem helemaal als hij zegt dat het goed komt met de onbekende zieke man. Maar dan hoor je, plotseling, de stem van een hysterische Bonnie Sint Claire die gilt: ‘Nee! Nee!’  Omdat haar man dan toch doodgaat – zomaar middenin het liedje. Elke keer weer een schok.

Opoe

Nog erger? Ik geloof het wel. Ik zag het woord ‘Bandoeng’  staan (ja, ik ga dus naar Indonesie) en toen dacht ik: o ja, Hallo Bandoeng van Wieteke van Dordt. Meteen opgezocht en ja hoor, het was ook zo’n telefoonliedje. De stokoude moeder is ver weg en ze belt naar Bandoeng, waar ze haar zoon aan de lijn krijgt. ‘Dag lieve jongen,’  zegt ze. ‘Hoe gaat het, oude vrouw?’ antwoordt haar zoon, een beetje oneerbiedig wel. En hij laat vervolgens ook nog even de kleinzoon aan het woord die ‘tabeh’ tegen de opoe roept. Daarvan raakt de oude vrouw zo geëmotioneerd dat ze, ‘hallo, hallo’  roepend neerstort, ik geloof zelfs dood. Zo treurig, ik ging er meteen mijn eigen moeder van bellen in dat verre Nederland. En die speelde onbewust haar rol helemaal mee, door te zeggen: ‘Als ik je stem zo hoor, mis ik jullie heel erg. Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen.’
Gelukkig was dit het echte leven en geen liedje dus er ging niemand dood en er stond ook niet ineens iemand aan de de deur te rammelen. We drukten het gesprek weg en gingen gewoon allemaal verder waar we waren gebleven. Misschien een klein beetje minder wazig.