Is een uitgever een minnaar?

‘Vroedvrouw? Ik zie mijn uitgevers meer als liefdes,’  mailt een collega. Om vervolgens een sappige opsomming te geven die doet denken aan de ‘bedfellow recount scene’  uit de film Four weddings and a funeral.

Ik krijg Hugh Grant-achtige gevoelens van die opsomming (‘Wat heb ik al die tijd eigenlijk gedaan met mijn tijd? Werk, o ja. Ik heb heel hard gewerkt.’ ): ‘Nummer 1 was gewoon een eikel… Daarna volgde een hele degelijke, al na één boek waren we klaar met elkaar… Nummer 3: echte liefde, maar de royalties bleven laag. Toen vroeg ik nummer 4 en hij wilde mij!… Ik vond hem altijd al geweldig en was apetrots. Maar uiteindelijk bleek hij een nog grotere eikel te zijn dan nummer 1, al wist hij dat beter te verbergen. Ik ging weg en hij werd pas opstandig toen ik uitgever 5 vond… en daar wil ik oud worden.’

Schrijfsofa

Ja, het heeft iets intiems, de relatie met je uitgever. De gesprekken die ik vorige week had, waren ook niet het doorsnee-sollicitatiegesprek. Een uitgever wil vaak veel van je weten, ook allerlei persoonlijke details. En voor je het weet lig je op de schrijfsofa. ‘Zijn wij niet te lief voor jou?’  vroeg een van de uitgevers mij bijvoorbeeld toen ik binnenkwam. En een ander begon meteen over de wilde feesten waar ik mee naar toe kon.
Mijn allereerste afspraakje bij mijn allereerste uitgever herinner ik me ook nog heel goed. Ik had uren zitten praten, het was een behoorlijk opwindend gesprek – maar toen ik buiten stond, dacht ik verward: gaan ze me nou uitgeven of niet? En zo ja, wanneer? En hoe? Dat zijn van die trivialiteiten, daar heeft de uitgever het liever niet over. Of veel later pas, in een simpel berichtje. Eerst maar zien of het klikt. Of je in de stal past. In de familie, zoals een van de uitgevers het vorige week verwoordde. Hoewel een andere uitgever het juist liever wat afstandelijk hield. ‘Dat past meer bij deze tijd.’

Muurbloempje

En nu ben ik weer in Spanje, want het was echt een bliksembezoek. Behoorlijk ontregeld en behoorlijk verleid. De fijnste opsteker van al die gesprekken was toch wel: ze willen me! Mijn nieuwe en belangrijke boek -dat ik steeds maar met mij mee sjouw- hoeft geen muurbloempje te worden.
De ene uitgever zei: ‘Als je een bepaald soort boeken gaat schrijven, maak ik meer reclame voor je.‘  De ander formuleerde het slimmer: ‘Ik denk dat jouw kracht ligt in…’  En de derde zei: ‘We moeten werken aan je imago, je hebt een frisse make over nodig.‘ (o jee)  Net een echte relatie: het verandert je een beetje. De uitgever die ik kies zal zeker invloed hebben op de boeken die ik ga schrijven de komende jaren.
Dat maakt de keuze niet makkelijker.
(wordt vervolgd, alweer!)