Dansen met chocolademaskers

Moeders en dochters. Het kan nóg kleffer. Zelfs onder de Spaanse vriendinnen is ‘de moeder van Kristi’  een afschrikwekkend voorbeeld.

Het schijnt dat als je bij Kristi komt spelen haar moeder gewoon ‘una amiga mas’  is. Dus: je moeder als vriendin. De moeder van Kristi doet met alles mee: met het meezingen van de clips op tv, met het dansen erbij (ze heeft zelfs samen met Kristi dansjes ingestudeerd die ze trots laten zien). Als Kristi en haar vriendinnen op de computer gaan chatten, komt de moeder van Kristi er gezellig naast zitten. De status van Kristi en ook haar telefoon staan vol met foto’s van haar en haar moeder samen. Gekkekapsel-foto’s. Elkaarskleren-foto’s. En zelfs als je blijft logeren, ben je nog niet alleen. De moeder van Kristi pakt gewoon het logeerbed en sleept het naar de kamer van Kristi, zodat ze de hele nacht vrolijk mee kan kletsen.

Kruik

Mijn dochters vinden dat ‘doodeng’. Je moeder als vriendin, iets zieligers kunnen ze niet bedenken. Ik vind dat natuurlijk ook want ik wil graag een stoere moeder zijn. En ik heb bovendien al vriendinnen, ook al zitten die dan in Nederland.
Maar soms is de grens onduidelijk. Want wanneer is het eigenlijk gebeurd dat mijn avonden niet meer van mij zijn? Er zitten altijd wel dochters naast me naar hetzelfde tv-programma te kijken, dezelfde boeken te lezen of vanaf een afstandje mee te kletsen met mijn skype-gesprekken. Dochters die mijn kleren passen (en ook dragen), mijn favoriete cremes gebruiken en die met hun eindeloze nagellaksessies al mijn watjes in één keer op maken (en mijn nagellak ook). Andersom gebeurt het trouwens ook. Bloem kan nog steeds verbijsterd vertellen over hoe ik me haar ‘mooiste haarclip uit Rio’  op een dag gewoon heb toegeeigend, met de woorden: ‘Die leen ik van je, goed? Voor heel lang.’
Als Ilco er niet is zitten we met bordjes eten op schoot uren naar Het kleine huis of Gooische Vrouwen te kijken. Soms maakt dan een van de dochters uit zichzelf koffie voor me. En laatst – ik durf het bijna niet op te schrijven, zo Kristi-achtig klinkt het- toen ik met buikpijn op de bank hing, kwamen de oudste en de jongste me ongevraagd een kruik brengen. Alleen maar omdat ik die middag had lopen mopperen dat het sjouwen met zware zakken olijfpitten (voor de verwarming) geen goed klusje was voor iemand die net ongesteld was geworden.

Verjaardagsfeestje

Maar als Chaia haar verjaardagsfeestje viert, trek ik me keurig terug. Discreet bedien ik de de tafel waar de meisjes allemaal taart zitten te eten en ik maak me onzichtbaar in de keuken. Het is een goed feestje. Spelletjes, patat, filmpjes kijken (op mijn computer!). Eerst zijn ze nog een beetje stil en verlegen zoals dat is met Spaanse meisjes. Maar later smeren ze zichzelf onder met chocolade-gezichtmaskers en hoor ik ze keihard giechelen in de badkamer. Dan gaan ze dansen, gewoon in de huiskamer, hun gezichten nog helemaal besmeurd en de Black Eyed Peas keihard op repeat.
Goeie cd eigenlijk. Nog niet eerder gehoord omdat Chaia hem alleen maar op haar kamer heeft gehouden. Ik wil ook dansen! Omdat het feestje uiteindelijk toch goed gelukt is en al die meiden zo lief en leuk. En om het fijne tintelende gevoel dat 2012 zo vol beloftes is begonnen. Reizen en schrijven. A la musica, we’ll be dancing, dancing, dancing up in Havana, zingen de Black Eyed Peas en ik sluip stiekem steeds dichter naar de speakers toe. Vriendinnen in Nederland, help! Nu jullie niet in de buurt zijn, begin ik op de moeder van Kristi te lijken…