Tuin

Pff! Na maanden twijfelen heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb een nieuwe uitgever. Of die uitgever heeft mij, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.

Leuk is het niet om weg te gaan bij de uitgever waar ik zeven jaar en elf boeken mee heb gedeeld. Die me als schrijver op de kaart heeft gezet, en waar ik ook nieuwe, confronterende boeken als Nooit meer lief mocht maken. Toch wel een soort scheiding, inclusief de pijnlijke gesprekken en het gevoel van verraad.
Maar er was dit nieuwe boek. 65.000 woorden in een word-document. Een boek dat de wereld moet veranderen, dat in ieder geval de mijne een beetje heeft veranderd. En dat ik zo goed mogelijk onder wil brengen. Op een nieuwe plek.

Doodeng

Dat boek heeft voor me beslist. Heel voorzichtig heb ik het in handen gelegd van twee nieuwe uitgevers. Het laten lezen van zo’n boek in wording is altijd al doodeng, nu was het dat helemaal. Want we kenden elkaar amper, de uitgevers en ik. Terwijl ik niets-aan-de-handstukjes schreef op dit blog (dank jullie wel trouwens voor alle heerlijke reacties bij het stuk over de gouden buis), zat ik intussen te zweten en te bibberen. Ik dacht er elk uur van de dag aan. Aan mijn boek en de uitgevers. Was het al wat ik zelf dacht dat het was? Zouden ze snappen hoe belangrijk? En wie zou er het best voor kunnen zorgen? De leuke jonge uitgever die al zo vaak op mijn pad was gekomen? Of die oudere uitgever, waar ik laatst zo’n goed en inhoudelijk gesprek mee had gehad? Die uitgever die ik steeds maar tegenkom in mijn boekenkast, met wiens prachtige boeken ik zo’n beetje ben opgegroeid en mijn dochters ook?

Chapeau

Ik stond onder de douche toen precies die uitgever belde. Chapeau, zei hij. Zo’n heerlijk ouderwets woord dat we eigenlijk vaker tegen elkaar zouden moeten zeggen. En daarna volgden nog veel meer fijne woorden. Waaronder dat ze dit boek graag wilden uitgeven, dit najaar nog. Ik stond te trillen op mijn benen (en te druipen op de tegels want ik kwam dus eigenlijk net uit de douche).
Toen wist ik het. Ik wilde niet meer wachten of langer nadenken. Als deze uitgever mijn boek wil hebben: graag! Ik ben een beetje moe van mijn eigen gedoe en ook van mijn liefdes-, familie- en babymetaforen. Die ruil ik in voor: dit is de tuin waar mijn boeken verder kunnen groeien. En wat voor een tuin. Eindelijk kan ik ik het van de daken schreeuwen: ik heb een nieuw boek (in progress) en een nieuwe uitgever!
Het boek heet Kom hier Rosa.
En de uitgever is Lemniscaat.