Ik lees het allereerste boek dat ik schreef. Voor het eerst na tien jaar. En ik ben verbijsterd.
Weet je wat, denk ik, laat ik Dunya De tocht naar het vuurpaleis gaan voorlezen. Zelf leest ze het niet, en ze moet toch weten wat haar moeder eigenlijk doet? Ik heb het zelf ook jaren niet meer gelezen, want als een boek eenmaal gedrukt is, durf ik het niet meer in te kijken. Te bang dat ik toch weer zal willen veranderen, dat ik fouten tegenkom.
En ja hoor, ik zie verschrikkelijke dingen. Het liefst zou ik meteen in het boek gaan zitten krassen. Weg met die rare woorden als ‘terdege’ en ‘degene’, weg met die beschrijvingen die de dialoog soms finaal doodslaan, weg met al die bijvoeglijk naamwoorden! Is het omdat het boek tien jaar oud is, schreef iedereen toen uitleggeriger? Of is het beginnersgeklooi?
Koortsdroom
En toch.
Laatst kreeg ik een mailtje van een literatuurstudent die schreef ‘opgegroeid te zijn’ met De tocht naar het vuurpaleis en de twee delen die erop volgden. Zouden er meer kinderen jeugdherinneringen zijn blijven koesteren aan de wrede koning Hypnos, het ‘Meer van stille huiver’ of ‘de drie Liesjes’ die uiteindelijk spionnen bleken te zijn?
‘Ik hou van rare dingen in boeken,’ zegt zelfs mijn eigen Dunya. ‘Zoals zo’n droomeiland en een prinses met berenklauwen. Dan wil ik er steeds meer van weten.’
Hou ik er zelf van? Dat weet ik niet eens, gek genoeg. Ik heb het verhaal tien jaar geleden in een soort roes opgeschreven. Er zitten personages in en vondsten die doen denken aan een soort delirische koortsdroom. ‘Hoe kom je erop?’ is zo’n afschuwelijke dooddoener die je je eigenlijk niet tegen een schrijver mag zeggen. Maar nu zeg ik het tegen mezelf. Waar kwam dit allemaal vandaan, deze magisch-realistische fantasy? Goed, het is half-gepikt van mijn grote voorbeelden uit die tijd, dat zie ik ook wel, maar het verhaal heeft ook een heel eigen, dromerige sfeer. En het is superspannend! Ik geloof dat elk hoofdstuk wel eindigt met een cliffhanger.
Het meest bizar van alles is nog wel dat ikzelf, al voorlezend, vaak geen idee heb hoe het afloopt.
7 reacties op “Uit een ver verleden”
Nu ben ik benieuwd! Moet hoognodig de Van Praag collectie eens aanschaffen.
Dapper! Je eigen boek na jaren weer eens lezen. Ik durf het bijna) niet… Heel soms doe ik het en behalve schaamrood op de kaken ook af en toe een gedachte van ‘Mmm, valt me niet tegen…’
Veel leesplezier!
Ada
Wat gaaf. Ik dacht dat je zou schrijven dat je verbaasd was dat alle thema’s die je later gebruikte, al in je eersteling zaten. Leuk dat je jezelf kunt verrassen. Tien jaar is eigenlijk nog niet eens heel lang.
Tja, je kunt het ook hebben met non-fictie. Als ik zelf mijn oude boeken doorlees, zie ik ook wel hoe gedateerd de stijl soms is. Maar soms overkomt het me ook dat ik denk: go, wat een interessante opmerking. Als ik dat nou eens wat eerder had geweten, dan had me dat me een hoop narigheid bespaart. . .
Haha wat grappig!
Ik herinner me nog dat ik het tijdens een lange reis in de auto voorlas aan m’n kinderen, en ze vraten het verhaal. Echt geen last gehad van woorden als ’terdege’ hoor, want het verhaal was spannend geschreven. Mooi om te lezen hoe je je eigen ontwikkeling als schrijver ziet.
wat mooi!!!