Zeven carnavalsverhaaltjes

Bestaat er een ander carnaval dan dat van Rio de Janeiro? Ach, was ik schatrijk en schaamteloos decadent, dan ging ik daar elk jaar naar toe. Nog niet zo lang geleden heb ik er deze miniverhaaltjes opgetekend voor een tijdschrift, dat er uiteindelijk niks mee deed. Daarom nu deze primeur speciaal voor jullie, met foto’s van Ilco. Stift je lippen, zet iets samba-achtigs op, mix je eigen  favoriete caipirinha – en laat je meevoeren!

Het verhaal van het kamermeisje

‘Elk klein meisje in Rio droomt ervan om ooit  sambakoningin te worden en op een praalwagen te dansen in de grote parade. Maar ja, dan moet je talent hebben en het hele jaar keihard werken bij een sambaschool. Alleen rijke toeristen kunnen zich veroorloven al dat harde werk over te slaan. Ik zie ze elk jaar weer in het hotel binnenkomen de dag voor de parade: ze kopen voor krankzinnig veel dollars een kostuum en mogen dan meedansen als figurant. Na afloop laten ze dat kostuum gewoon als vod in de kamer achter.
Ik neem dat dan in een grote plastic tas mee naar huis voor mijn drie dochters en dan maken we ons eigen feest.  Alle meisjes uit de buurt komen bij ons sambakoningin spelen. Dat gaat  het hele jaar door, ook als het carnaval allang weer voorbij is. Daarom, hoe goed ik ook veeg, is mijn huis altijd één grote ontploffing van glitter en veren.‘

Het verhaal van de president

‘Sambakostuums zien er prachtig uit, maar zijn heel oncomfortabel. Veel van die leuke zwevende bikini’tjes worden aan het lichaam bevestigd met ijzerdraad, heel pijnlijk. Daarom gooien die meisjes vaak hun kostuum meteen uit aan het eind van de parade. Dat had de sambakoningin van dat jaar ook gedaan. Hup, bikini uit en het t-shirt van haar school erover. Iemand bracht haar naar mij toe in de Vip-loge. Nadat we even gepraat hadden, begon het optreden van de volgende school en de sambakoningin en ik gingen staan om te kijken en te juichen. Ze sloeg haar arm om mij heen en de andere arm hief ze hoog op om te zwaaien naar het duizendkoppige publiek en de fotografen. Daarbij ging haar shirt omhoog. Kon ik weten dat ze daaronder geen broekje meer droeg… De deuk in mijn imago is nooit meer helemaal goed gekomen.’

De vrouw van de professor

‘Mijn man is heel lief, maar altijd zo stijf en stil. We zijn nu al twintig jaar getrouwd en hij heeft nog nooit een keer met mij gedansd! Maar ik nam wraak. Toen we naar het carnaval in Rio gingen, gaf ik hem stiekem op om als figurant mee te dansen. Toen mijn man dat hoorde, werd hij bleek. Maar hij liet zich niet kennen. Toen we vooraf de samba moesten leren, deed hij verwoed zijn best om de pasjes te snappen. Zwijgend hulde hij zich in zijn verenkostuum. De mensen van de sambaschool maakten zich een beetje zorgen, mijn man stond er zo houterig bij. Een slechtdansende figurant kan de hele school punten kosten. ‘Maak je geen zorgen,’ zei ik, hoewel ik stiekem bang was dat mijn man na deze dag misschien wel een scheiding zou aanvragen. Niets bleek minder waar! Toen we eenmal de arena in kwamen, was mijn man de meest fanatieke van de groep. Hij zong, hij danste, was niet van een Braziliaan te onderscheiden.  Aan het eind was hij totaal buiten adem en viel snikkend in mijn armen. De dagen erna was hij vrolijk, maakte grapjes, kletste met iedereen. Ik had een totaal andere man gekregen!’

Het  verhaal van het jurylid

‘Jurering is bij carnaval een zeer serieuze zaak. Elke school gaat over lijken om te winnen. Soms letterlijk. We hebben diverse illegale loterijen in Brazilie en veel van dat geld wordt via het carnaval gewit. Waarom ik me toch heb laten verleiden om een school een laag cijfer te geven, is een van mijn grootste zwaktes en daar wil ik het verder niet over hebben. Feit is dat de school in kwestie door mijn toedoen geen winnaar is geworden. De dag erna werd mijn huis al belaagd. Ik werd zo bang dat ik naar het buitenland ben gevlucht en daar woon ik nog steeds. Voor mij geen carnaval meer.’

De oude Braziliaan

‘Ik woon zelf niet in Rio, maar sinds ik een klein jongetje was zit ik aan de tv gekluisterd om de grote sambaparade van het carnaval te zien. Vroeger door de oude stad, tegenwoordig in een soort reuzenstadion dat ze Sambadrome noemen. Wat moet het geweldig zijn om daarin mee te doen, dacht ik. Mijn hele leven heb ik zuinig geleefd. Nu werk ik niet meer, ik ben oud en heb kanker. Van mijn spaargeld heb ik een reis naar Rio geboekt en vervolgens heb ik me aangemeld bij mijn favoriete sambaschool. Ik heb de afgelopen weken elk weekend met ze geoefend. Ik heb mijn fantasia, mijn kostuum, uitgezocht en aangetrokken. En ik heb gedansd in het Sambadrome. Eén uur leek wel een heel leven te duren. Het was precies zoals ik mij altijd had gedroomd. Beter nog. Nu kan ik sterven.’

Het verhaal van de weduwnaar

‘Mijn man was een enorme feestganger en toen hij overleed aan Aids was dat een schok in de hele homo gemeenschap. Carnaval was altijd zijn favoriete feest en ik wist ook meteen waar ik zijn as wilde verstrooien. Ik kocht enorme ballonnen en, met behulp van een rietje vulde ik die met de as. Ze werden opgehangen tijdens het beroemde Gala Gay bal, een van de vele feesten tijdens carnaval. Door de enorme hitte begonnen de ballonnen na een tijdje naar beneden te zakken en ze waren zo mooi en ritselden zo grappig dat iedereen er tegenaan begon te duwen.  Het duwen werd steeds wilder en uiteindelijk knapten ze, de een na de ander. Tot plezier van de nietsvermoedende feestgangers daalde een soort wit gruis over hen neer. Mijn geliefde had het geweldig gevonden!’

Mijn eigen carnavalsverhaal

‘Heerlijk Rio, veel seks in de lucht denk ik zo,’ mailde een vriendin uit Nederland. En ja, wat voelde ik me begeerlijk in mijn glinsterende kostuum vol edelstenen met een piepklein rood behaatje eronder. Totdat de baas van onze ‘vleugel’ naar ons toekwam. Waar was onze verenmantel? Mijn lief en ik keken elkaar aan. Verenmantel? ‘Geen volledig kostuum, stap er maar uit,’ was het genadeloze oordeel. En daar stonden we, triest aan de zijlijn van wat de ervaring van ons leven had moeten worden. Tranen met tuiten!
Gelukkig kent het carnaval zijn eigen wonderbaarlijke dynamiek. Vier uur later dansten we alsnog mee, bij een andere sambaschool. Geen veren en juwelen deze keer. Ons kostuum was… een auto! Wielen op onze buik en een heuse bumper als kraag met twee priemende koplampen. Totaal onpraktisch, bloedheet, en met seks had het al helemaal niks te maken. Maar de ervaring was een van de meest opwindende van mijn leven!’