Afleiding

Ik zwaaide van de week (op een idioot vroeg tijdstip maar dat terzijde) de bus uit die mijn oudste dochter naar het schoolkamp aan de andere kant van Spanje ging brengen. Dan denk je toch wat je écht niet wilt denken: bus vol kinderen, dwars door de bergen, sneeuw, tunnels…

Niemand vertelt je vooraf hoe kwetsbaar je wordt door kinderen en het is eigenlijk een wonder dat je als ouder nog rustig kunt slapen. Helaas gaat dat niet over als ze ouder worden. In hoeveel sloten lopen ze, wat voor afschuwelijke dingen horen ze, zijn ze wel gelukkig en blijft iedereen wel met zijn poten van haar af? Een kind dat valt en een seconde doodstil blijft liggen is weer een grijze haar erbij, een schreeuw in de nacht en je bent klaarwakker.  Nou ja en dan gaat er dus zo’n vrolijke bus vol verwachting en onbevangenheid op weg in de onverlichte Spaanse nacht. Sta je ineens met zo’n groepje ouders een beetje vreemd in het luchtledige te zwaaien. Te denken: die buschauffeur was eigenlijk een soort ratje, zo’n opgefokt Spaans mannetje dat houdt van inhalen in bochten en lekker vroeg aankomen. Deze bus is een beetje te groot voor hem. En de hele weg terug in je lege auto prevel je de mantra van de moeder: als ze maar niet, laat haar alsjeblieft, had ik niet toch, was het maar vast…

Boodschappenlijstje

Toen ik thuiskwam was het nog steeds donker. Te donker om te slapen. Dus ging ik doen wat ik deze dagen steeds doe: schrijven. Ik ben echt verslaafd aan mijn lieve, witte laptopje. Hoewel ik het ook op papier kan. Diezelfde dag paar uur later bijvoorbeeld: op het stoepje voor de supermarkt terwijl ik wachtte op het einde van de siesta. Zat ik daar in het zonnetje fanatiek de achterkant van het boodschappenlijstje vol te krabbelen. Rond mijn bureau zwerven overal papiertjes met onduidelijke aantekeningen die op het moment zelf enorm belangrijk leken, en net als vroeger op school heb ik steeds inktvlekken op mijn vingers.
Wordt het dan zo’n briljant boek? Weetikveel. Schrijven is wat lezen ook is: afleiding. En ik zou bij God niet weten wat ik anders moest doen.