Boekengala

Wat is het tegenovergestelde van een groot compliment ? Een enorme belediging die ook nog eens supergenant is – dat overkwam me op het Haarlemse boekengala.

Het wordt boekenweek en Haarlem had een echt boekengala. Er zouden belangrijke Haarlemse schrijvers en dichters komen, die ook echt zouden gaan dansen. Mijn vriendin Mylou, die cabaretiere is en ook nog eens in Haarlem woont, zou het aan elkaar praten en het bal zou worden geopend door de dames Fokkens. Voor wie het toevallig heeft gemist: de dames Fokkens zijn twee gepensioneerde hoeren van de Wallen die een boek over hun leven hebben geschreven. Van die fijne flamboyante ouwe hoeren – het Haarlems Dagblad raakte er al dagen niet over uitgeschreven.

Slangenprint

Omdat Mylou het dus presenteerde waren we al vroeg aanwezig. Er waren veel mannen van boekwinkels met smokingstrikjes en vrouwen met draaiboeken, de muzikanten hielden hun soundchecks en er was zelfs een deejay met een carnavalspruik, dus de sfeer zat er goed in. Het was even zoeken naar een spiegel, want het gala speelde zich af in een oude kerk, maar uiteindelijk hadden Mylou en ik er eentje gevonden, best groot, en gingen ons op staan maken. Er kwam een kalende man van de organisatie binnen, we zagen hem in de spiegel achter ons passeren en een vluhtige blik op ons werpen. Toen bleef hij staan. Keerde zich om. Kwam op ons af, een beetje ongemakkelijk allemaal. ‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij verlegen, ‘maar zijn jullie soms de twee dames die het bal gaan openen?’
Even was het heel stil, toen begon Mylou keihard te lachen. We keken in de spiegel en zagen wat de man had gezien: dat Mylou een panterjasje aan had en ik een blousje met een soort slangenprint. Dat we allebei bloemen in ons haar hadden en felrode lippenstift.
Maar toch!

Polonaise

De avond werd een groot succes. De schrijvers en dichters deden hun best, de would be schrijvers, boekhandelaars en andere aanwezigen hadden er zin in, de wijn was zeldzaam smerig maar het Jopenbier goed en zelfs met de meest belabberde kerkakoestiek werd er – nadat de dames Fokkens het bal hadden geopend middels een polonaise-  woest gedansd. Mylou deed het geweldig, er was zelfs iemand die haar ‘de koningin van het bal noemde’, twee keer zelfs. Aan het einde bleven een paar dronken muzikanten nog lang liedjes zingen onder het TL-licht en ging de enorm beroemde schrijver er stiekem vandoor met het veel te jonge groupie achterop zijn fiets, terwijl de veelbelovende jonge dichter er keihard naast stond te lachen. De dames Fokkens – de echte dus- grepen, nadat ze zo ongeveer aan iedereen hun eigen boek hadden aangesmeerd, heel boekenbalachtig een stuk van het decor onder hun arm (het was een soort karakitauur van henzelf, gemaakt door  een of andere Haarlemse striptekenaar) en liepen geflankeerd door een haag van fotografen de koude Haarlemse nacht in. Mylou ging zich afschmincken en daarna werd het nog heel gezellig en heel laat in een van de vele Haarlemse kroegjes.
De kalende man van de organisatie hebben we niet meer gezien.