Ik hou zo van…

Voordat jullie je nu, walgend van mijn wansmaak, gaan afwenden, probeer je eerst iets voor te stellen. Hoe het zou zijn om nu niet in Nederland te zijn. Nee, geen vakantie, je was er echt weg.

En je miste Nederland niet, dat viel reuze mee. Alleen al vanwege het weer want je zou steeds ver kunnen kijken en de lente was nooit helemaal uit de lucht, gewoon op het stoepje voor de deur. En ok, er was geen hagelslag, maar kom op, er bestaat een leven zonder hagelslag. Zonder stress trouwens ook. Een mindful leven, zonder dat het je echt veel moeite kost.

Strandjutter

Het missen zit in onverwachte sensaties die zich verstrengelen met jeugdherinneringen en nostalgie. De vakanties op Texel. De geur van koeienmest. De grijze zee. De Nederlandse mannen die, echt waar, zoveel leuker zijn en zo anders naar je kijken. Amsterdamse bravoure.
Goed, en op zo’n moment zet je dus de tv aan op een zender die speciaal voor expats is en die BVN heet. En daar zie je… dokter Deen. En ineens ben je weer een klein meisje en droomt weg bij Sil de Strandjutter want het is toch Monique van de Ven. En het is ook echt diezelfde zee. Dus dat is behoorlijk fijn, ja?
Nu komt het ergste.

Understatement

Dat het scenario slecht is, is een understatement natuurlijk. Dokter Deen begeeft zich van het ene cliché naar het andere, in een keurige lineaire lijn. Familiewarmte, familiegemis, liefde in de meest traditionele vormen, dood en bevallingen, wijze vissers, dwarslaesie en jaloezie, passie die zich vooral vertaalt in lekker veel zoenen, traumaheli’s, demente moeders die op hun pootjes terecht komen… en dan heb ik niet eens alle afleveringen gezien. Ik kan er niets anders van maken: het is een doktersromannetje. Maar, terwijl ik toch al jaren geen boeketreeks meer heb opengeslagen, kan ik me nu echt verheugen op dokter Deen. Lekker op de Spaanse berg, helemaal in mijn eentje of hoogstens met een dochter (het zou behoorlijk genant zijn om dit met mijn man te kijken), een beetje moe, een beetje avondkoud en je hersens op complete stilstand. En dat je dan naar bed gaat met zo’n gerustgesteld gevoel terwijl je de Noordzee nog een beetje hoort ruisen. O, ik hou zo van dokter Deen!