O o

‘Mama, als je zo in de zon zit, zie je allemaal grijze haren.’ En even later (denk hier een gruwende toon bij): ‘Je lippenstift is uitgelopen, je lijkt wel een clown.‘  (afgewend hoofd) ‘Haal het weg!’
Ik heb hier thuis toch zo’n schattige puberdochter rondlopen.

Eigenlijk is mijn dochter heel lief. Maar vooral bij anderen. En zelfs als ze iets aardigs zegt, heeft dat soms nog een scherp kantje. Bijvoorbeeld: ‘Mam, het is hartstikke goed dat je zoveel bent afgevallen enzo, maar als je zo zit als nu, heb je wel een beetje een hangbuik.’
Of tegen haar zus: ‘Je haar is leuk zo, beter dan wanneer je het zoals anders eerst urenlang hebt bewerkt met de stijltang.’
‘Zie je,‘  zeg ik tegen haar, want zelf ben ik al behoorlijk immuun, maar voor haar zus vind ik het lullig, ‘nu doe je het weer. Een compliment verpakt als een belediging. Of een belediging verpakt als een compliment. Wat is het eigenlijk?’
Ze gromt iets onverstaanbaars terug, waarschijnlijk: ‘Ik zeg toch iets aardigs? Het is ook nooit goed.’ En meteen heb ik alweer met haar te doen want ze is zo gevoelig en ach dertien, ik weet het nog wel.
Dus als ze later naar school vertrekt, zeg ik hartelijk: ‘Je ziet er leuk uit. Die stoere laarzen en dan zo’n schattig bloesje, echt een goeie combinatie.’ Als ze niet reageert, voeg ik eraan toe: ‘Dat is een compliment, verpakt als een compliment.’
Mijn meisje kijkt op en zegt droefgeestig: ‘Ha. Ha. Dat vond je zelf zeker heel grappig?’
O o puberdochters. Het is maar goed dat ik er mijn eigenwaarde niet aan ontleen.