Echoes of my mind

‘Wat?’  zeg ik in de groentewinkel waar een groep zigeunervrouwen keihard staat te praten en te lachen. ‘Wat?’ vraag ik ook aan mijn buurvrouw die me op straat iets naroept.  ‘Wat? Wat?’  zeg ik tegen de mentor van de school die met allerlei gewichtige papieren voor me zit. ‘Wát is mijn kind?‘  Hij begint langzamer te praten maar niet harder. En dat terwijl het raast en knettert in mijn hoofd.

The echoes of my mind, zou dat het zijn? Ik ben zo autistisch aan het schrijven, ik hoor en zie niks anders meer. Alles om me heen is heerlijk wazig. Letterlijk ook: de berg is weer eens in een mistwolk gehuld. ‘s Avonds val ik uitgeput in slaap en hoor zelfs mijn jongste dochter niet als ze naast me staat te roepen: ‘Mama, mag ik bij jou in bed komen slapen?’
Maar nu moet ik toch echt opletten want de mentor van mijn andere dochter schuift me een enorme stapel toetsresultaten toe. ‘Wechsler ken je natuurlijk?’  Ik schud mijn hoofd en hij is teleurgesteld. Maar ik snap hem toch wel: mijn dochter is hoogbegaafd, hij heeft haar op wel vier verschillende manieren getest. Als de tests in het Nederlands waren zou de uitslag waarschijnlijk nog hoger zijn. En in wiskunde is ze zo goed dat ze mag meedoen aan een whizkids-programma van de universiteit van Granada. ‘Van wat?’  ‘Van Grandada.’
Ik ben niet echt verbaasd, wel een beetje giechelig. Mijn bloedeigen dochter een wiskundemeisje, ongelooflijk.

Duizelig

Nog een beetje duizelig loop ik binnen bij het centro de salud, onze huisartsenpost aan de overkant, om iets over de vaccinaties van de kinderen af te spreken. ‘Wat? Welke vaccinaties doen ze in Nederland wel en hier niet? En wat zei u nou over mij?’ De dokter zucht en herhaalt dat ik een bloedonderzoek moet, dat krijgt iedere vrouw in Spanje vanaf haar dertigste elke drie jaar om te testen op rare ziektes en cholesterol. Ik krijg een lang vragenformulier mee. Niet dat ik er zin in heb, ik voel me afweziger en vager dan ooit. Het ruist weer in mijn hoofd. ‘Dus wanneer moet ik terugkomen?’
De dokter kijkt me oplettend aan. ‘Je hoort echt bijna niks he? Mag ik even checken?’
En dan blijkt dus dat ik een fikse oorontsteking heb. Aha.