Het einde van Walnut Grove

‘Huilt ze nou?’ ‘Ja ze huilt.’ ‘Echt? Mam, het is maar een film!’
Zullen mijn dochters hier iets aan overhouden? Een sentimenteel snikkende moeder bij een nog veel sentimenteler tv-programma – wat is dat nou voor voorbeeld?

Ik ga niet alle programma’s opnoemen waar ik bij kan zitten huilen. Alleen dit: het opblazen van Walnut Grove. En voor wie geen idee heeft wat Walnut Grove is: laat maar zitten, sla dit stukje maar gewoon over.

Het Kleine Huis

Goed, voor wie er zijn overgebleven, Het Kleine Huis dus. De serie van mijn jeugd en zo vaak herhaald dat het de tv-serie van ieders jeugd kan zijn. Uitgezonden, ik zeg het maar even, door de EO. Het is het verhaal van Laura Ingalls Wilder, al heeft het met de boeken niet echt veel te maken. De serie begint waar de boeken zo ongeveer ophouden. Het zijn de verhalen van Laura en Mary, twee zusjes, van de altijdwijze Pa en de altijdlieve Ma, en hun heftige leventje in het schattige pioniersdorp Walnut Grove. Heerlijke feelgood tv over dood en leven en liefde en familie. Je kunt Laura en Mary ruim tien jaar van hun leven volgen. In die tien jaar neemt de stoere maar lieve Laura je mee langs vele hoogte- en dieptepunten: Mary die blind wordt, baby’s die geboren worden en weer doodgaan, vreselijke ziektes en gevaarlijke Indianen, huwelijken, verslavingen, kerstmis zonder cadeautjes en natuurlijk de Verschrikkelijke Nelly Oleson. En als alles misloopt, is er gelukkig altijd Pa die snapt hoe het verder moet en anders natuurlijk God, het allergrootste baken van Walnut Grove.

Dynamiet

Twee jaar geleden zijn de meiden en ik begonnen met, wanneer Ilco weg is, ‘s avonds naar Het Kleine Huis te kijken. Het werd een serieuze traditie en dus hebben we er inmiddels negen seizoenen, drie tv-films en één extra lange pilot aflevering op zitten. Het had iets enorm rustgevends dat, als onze eigen man van huis was, er altijd nog Pa was, en dat het fijne warme leventje in Walnut Grove altijd wel door kabbelde. We hebben Laura en Mary in al die tijd groot zien worden en zelf kinderen krijgen, maar Walnut Grove bleef Walnut Grove.
Tot vandaag. Want nu zien we echt de aller- allerlaatste aflevering.
Er is een probleem met land – dat is er daar  wel vaker- maar deze keer vindt Pa noch God de oplossing. Dus moet iedereen weg van Walnut Grove. Daar staan ze dan, met hun huifkarren. En alsof dat nog niet erg genoeg is, gaan ze Walnut Grove opblazen zodat hun fijne huizen niet in handen vallen van de Slechte Man die nu de grond bezit. Het drama wordt enorm uitgesponnen. Huis voor huis wordt door hevig huilende bewoners met dynamiet tot ontploffing gebracht. De snoepwinkel van Nelly Oleson. De dokterspraktijk waar de oude dorpsdokter zoveel ellende voorbij zag komen (en wij met hem). De oude houtzagerij waar alles begon. Het kleine huis zelf.
Tegen die tijd hou ik het al lang niet meer droog. ‘Ik vind het gewoon zo erg dat alles altijd voorbijgaat,’  snik ik als voor de laatste keer de aftiteling met het fijne muziekje over het scherm rolt.
‘Ja, mam, zo is het leven,’  zegt mijn oudste dochter en ze staat vrolijk op om iets anders te gaan doen.