Klaprozen!

‘Kijk eens, ik heb een stekkie. Voor jou.’  Het vrouwtje van bovenop de berg lacht haar gele stompjes bloot, zonder haar onafscheidelijke sigaret uit haar mondhoek te halen. ‘Je moet ze veel water geven, er komen mooie bloemen aan.’
Ik pak iets aan dat eruit ziet als brandnetels en ze scheurt ervandoor in haar sputterende autootje. Somber staar ik naar het groene bosje.

Dit is het zoveelste stekje van het bergvrouwtje dat ik ga laten verpieteren, dat weet ik nu al. Het wordt steeds penibeler als ze een keer onverwacht mijn patio komt bezoeken.Plantjes, tuinieren, zelfs het simpele gebeuren van watergeven met een gieter – daar word ik behoorlijk ongelukkig van. Dat wij zo’n gezellig bloeiende patio hebben vol met rozen, geraniums en bougainvilla heeft niks met mij te maken. Planten zijn bang voor mij – en terecht.

Al het rood van Spanje

Maar klaprozen, dat is wat anders. Die groeien zomaar uit zichzelf overal. Vooral op rare rommelige grond, vuilnisbelten bijvoorbeeld. Zelfs in loopgraven. Je kunt ze niet kweken, je hoeft ze geen water te geven en als je ze plukt gaan ze meteen dood.
En niets is zo mooi als het klaprozenveld voor ons huis.
Vandaag zegt mijn liefje ineens: ‘Doe een rode jurk aan aan en stift je lippen. Ik ga je daar nú fotograferen.’
Het is een geweldige smoes om door de klaprozen te waden, op hakjes nog wel, erin te gaan liggen, te doen alsof het een zee is. Al het rood van Spanje om me heen. Ik zwaai naar passerende motors op weg naar het crossveldje en lach naar de leukste fotograaf van de wereld. Topfoto’s,nu al.
Hoe zat het ook alweer? Is de klaproos niet het symbool van Hypnos, de god van de slaap? Een droombloem, een roesbloem…
Later zoek ik het op. De klaproos is een algemeen symbool voor troost, slaap, dromen ‘en ook voor hoogmoed en vergankelijkheid van de aardse glorie.’
Ha, hebben wij die glorie even mooi gevangen.