La quinceanera

Ruim zestien jaar geleden voeren Ilco en ik in een bootje over de Amazone. Het was van dat spectaculaire weer: ondergaande zon, bliksem, pikzwarte wolken. In het oerwoud hield alles en iedereen zijn adem in. Toen kwam er een kano voorbij met daarin een Indianenfamilie: man, vrouw, kindje. En omdat ik vrij goed ben in verkeerde dingen te zeggen op magische momenten, riep ik ineens: ‘Shit, ik ben vanmorgen mijn pil vergeten!’

En omdat Ilco nou eenmaal vrij goed is in ‘waarom niet?’-opmerkingen (zie eerdere blogs) zei hij, zonder zijn ogen van de Indianenfamilie af te houden: ‘Misschien ben je die pil wel niet voor niets vergeten.’
Ik dacht misschien na, misschien een seconde. We hadden het er nog nooit zo concreet over gehad. Toen zei ik: ‘Oke.’
Die nacht sliep ik heerlijk terwijl Ilco in zijn eentje uren langs de oevers van de Amazone danste.
Een klein jaartje later kwam Bloem, vandaag precies vijftien jaar geleden.

Sweet

Ik wist totaal niet hoe het moest, een kind, maar Bloem maakte het me zo makkelijk. Ze sliep goed, ze at goed en ze had een zacht en dromerig karakter. Heeft. Want inmiddels is ze bijna een kop groter dan ik, maar nog steeds een heel lief iemand. Veel liever dan haar moeder, eigenlijk. Maar ze is geen doetje. Als er iemand van reizen en avonturen houdt, is Bloem het wel. En ze kan duiken en kiten en paragliden, allemaal van die stoere dingen.
In het Amazonegebied – en volgens mij in heel Latijns Amerika-  is je vijftiende verjaardag een heel speciale gebeurtenis. La quinceanera. Dat is het in Spanje ook, een soort sweet sixteen maar dan eerder. Dan krijg je extra grote cadeaus en mag je uit eten met je vriendinnen. Dan ben je officieel vrouw. Maar als je iets niet tegen Bloem moet zeggen, is het dat: nu ben je een vrouw. Laat haar maar lekker spelen, dromen. Op avontuur gaan!
Maar toch, vijftien. Ik heb Bloem nog niet eens gezien vandaag, maar ik denk al de hele dag met zo’n soort verliefd gevoel aan haar. Mijn oudste. Mijn indianenmeisje.